8 December 2011, ondertussen al bijna twee maanden dat ik niets meer geschreven heb. Ik wil deze blog dan ook weer traditioneel beginnen met mijn excuses hiervoor en de valse belofte dat ik snel weer zal schrijven.
Terwijl ik als toekomstige pulitzerprijs winnaar mijn Nederlands toch een beetje zou moeten onderhouden. "Inderdaad, ik zie het groot!"
Ik moet nu toch even in mijn geheugen graven, want twee maanden is toch wel een serieuze hap om neer te pennen. Maar gelukkig ben ik nog altijd de grootste toerist die in Brazilië rondloopt en ga ik nergens naartoe zonder mijn trouwe camera -die ondertussen wel een beetje kuren begint te krijgen- die dient als mijn visueel geheugen!
Heel, heel, heel lang geleden toen ik nog in Alphaville woonde, vertrok ik weer eens naar een discotheek om daar de Braziliaanse rapper Marcelo D2 te aan het werk te zien. Iedereen was superenthousiast, buiten ik.
Ik was al in slaap gevallen in de auto op de weg er naartoe, vond 90 reias te duur, kende maar één nummer van hem en kon het niet meezingen omdat het te snel ging. Daar aangekomen moesten mannen en vrouwen dan nog eens in een aparte rij aanschuiven om binnen te geraken en aangezien ik de enige jongen was stond ik daar geweldig te sjarelen.
Maar alle miserie was over toen ik binnenkwam. Het leek er op dat de organisatie voor de zekerheid een paar camionladingen extreem knappe vrouwen had afgeleverd! Ik weet dat ik dit blijf herhalen, maar ik blijf echt verbaasd en vraag me steeds af van waar al dat schoon volk blijft komen!
De techniek om vrouwen aan te spreken in het Engels en vooral te vermelden dat je geen Braziliaan bent werkt nog steeds, maar buiten dit leuke extraatje was het eigenlijk een redelijk droge avond. Zoals overal in São Paulo was het geweldig druk en was ik het merendeel van de tijd gewoon iedereen kwijt.
De dag ervoor was ik ook eens naar de school van 'Céline' gegaan en het was totaal verschillend als de mijne.
Ik ging er altijd al van uit dat alle scholen hier totale chaos zouden zijn en dat leraren in andere scholen ook uitgingen met de leerlingen. Daar zat ik even fout, er bestaan dus wel degelijk scholen in Brazilië waar je moet opletten en nota's maken! Maar over het algemeen heb ik me er wel echt geamuseerd. De lerares Engels sprak een geweldige mix van Portugees en Engels en probeerde dit dan nog eens te combineren met een Brits accent. Wat haar redelijk belachelijk maar ook wel schattig maakte.
Er was ook geen sprake van dat ze mijn naam juist kon uitspreken, dus hield ze het bij 'W' (zeg: Dabeljoe')
Ze hebben hier in het algemeen wel problemen met mijn naam: Waynez, Wannish, Wallace en zelfs de occasionele Willis. Ik moet wel toegeven dat ik echt een schijtnaam heb om in het Portugees uit te spreken, maar ik heb al geluk dat ik geen 'r' of 'g' in mijn naam heb, dan was het helemaal om zeep geweest.
Tijdens de speeltijd had de klas dan speciaal het voetbalveld gereserveerd om met de gringo te voetballen.
Ik maakte dan weer gebruik van mijn geweldige talent om een hele match niets te doen, buiten de bal drie keer met een -al zeg ik zelf- geweldige klasse in doel te trappen zonder de keeper zelfs maar een kans te geven.
Ik zorgde zelfs nog voor meer spektakel door geweldig op mijne zak te gaan doordat ik niet meer kon remmen en daardoor maar moest duiken in het publiek. We wonnen de match met 3-2 en de drie meisjes die me hadden gevraagd om voor hen te scoren hadden allemaal hun zin gekregen!
Het enige nadeel was dat ik naar goede gewoonte na de match zo rood als een krab zag -wat op zich wel genant is- en dat mijn pols door mijn duik er uitzag als een bovenmaatse salami.
Na de les dus met Céline en wat andere vrienden naar het ziekenhuis. Aangezien het in Brazilië in een privaat hospitaal voor een consultatie evenveel kost als een hersenoperatie in België besloot ik maar om naar een publiek hospitaal te gaan. Ik heb al veel slechte beslissingen gemaakt in mijn leven, maar de deze was toch een straffe. Na drie uur te wachten naast mensen die er uitzagen alsof ze nog exact 15 minuten te leven hadden, mocht ik binnen om foto's te nemen van mijn pols.
Na de foto's was het weer een uurtje wachten tot ik uiteindelijk de uitslag mocht weten. Ik wil niet grof zijn, maar de vrouw zag eruit en sprak alsof ze de week ervoor haar afstoffer had ingeruild voor een medisch diploma. Ze vertelde me dat er niets gebroken was en dat ik naar huis mocht gaan. Een verbandje of iets in die aard was er zelfs teveel aan. Na vier uur wachten ging ik dus extreem pissig naar huis en tot op de dag van vandaag heb ik nog serieus last van die pols! Het zal er ook wel mee te maken hebben dat ik daarna nog verschillende keren tegen de vlakte ben gegaan, maar dat terzijde.
Voor de rest, ben ik die dagen nog veel gaan feesten. Heb ik veel dagen totaal niets uitgestoken en ben ik braaf naar mijn examens gegaan op school. Maar op een dag kwam mijn counselor naar mij omdat ze dringend eens met mij moest babbelen. Ik voelde al dat er iets niet in orde was en mijn gedachten bleken juist te zijn.
De moeder van mijn eerste gastfamilie had bij Afs naar het schijnt aan één stuk door zitten te bellen om te zeggen dat ik me niet aan de regels van het huis hield. Mijn counselor zei dat het voor mij dan ook geen goed idee was om daar te blijven wonen. Er waren regels gemaakt zoals;
- Niet aan je voeten krabben als ze jeuken.
- Bestek anders vasthouden.
- Niet in alle zetels van het huis zitten.
- Thuis geen koekjes en drankjes benuttigen.
- In de namiddag geen plezier maken met de broers of andere activiteiten, maar lezen en studeren! ...
- Niet zonder schoenen rondlopen en ook niet in onderbroek rondlopen in het huis.
...
Ik kan hier nog een pagina of twee aan toevoegen en wat ik ook deed, elke dag kwamen er van die absurde regels bij. Dus werd er overeengekomen dat ik in de maand december bij de familie van de Afs-presidente van São Paulo zou wonen, de familie Ximenes. Ze vertelden me dat ze in Vila Madalena woonden. Ik kon het niet laten om op dat moment een sprongetje van geluk te maken. In plaats van altijd die lange reis te maken naar São Paulo zou ik in mijn zomervakantiemaand in het uitgaanscentrum van São Paulo wonen! Vila Madalena, de wijk van de kunstenaars en muzikanten.
Alles gebeurde daarna ook heel snel, ik nam in vrede afscheid van mijn eerste familie en we kwamen overeen dat ik nog vaak zou langskomen om te vertellen hoe het met mij gaat! mijn broers zullen in ieder geval altijd mijn broers blijven. Deze vrijdag ga ik er dan ook eten en zet ik erna een stapje met hen in de wereld.
Dus ineens woonde ik in São Paulo, nog altijd in een huis maar niet meer in een ommuurde wijk waar niets te doen viel, maar dicht bij het centrum van één van de grootste steden ter wereld!
Ik zag al meteen dat ik het hier leuk ging vinden. Het eerste wat ik zag wanneer ik aankwam was een bordje met het opschrift: 'Nesta casa só tem maluco e cada vez tá chegando mais! Vertaald als: In dit huis wonen enkel gekken en elke keer komen er meer bij.
Geen enkel woord hiervan is overdreven! Het contrast met mijn eerste familie kon niet groter zijn.
Om twee uur 's nachts op een normale weekdag met mijn nieuwe gastvader en een fles wijn naar het meest psychedelische werk van Frank Zappa luisteren is hier bijvoorbeeld geen uitzondering!
Onze kerstboom lijkt recht uit een Tim Burton film te komen met doodskopjes en andere vreemde dingen, plus het is waarschijnlijk de enige Braziliaanse familie die Sinterklaas viert! Het heeft er waarschijnlijk iets mee te maken dat Alice, de dochter, een jaar in Nederland heeft gestudeerd met Afs.
En het is ook eigenlijk de eerste keer dat ik activiteiten met de familie doe hier! Bij het woord activiteiten denk dan aan sightseeing in de stad, koekjes bakken met de neefjes en nichtjes voor Sinterklaas, naar een tentoonstelling van Miles Davis gaan, pottenbakken in de buurt en mijn nieuwe zus voor haar verjaardag meenemen naar de laatste Twilight film, die uiteindelijk niet zo slecht was als ik eerst verwachte! Ik had ook een andere reden om te gaan kijken, namelijk dat er zich een stukje in Brazilië afspeelt en dat R. Pattinson een poging tot Portugees doet. Wat extreem grappig is en waar ik over het algemeen geen fluit van verstond. Hij moet nog wat werken aan zijn accent.
Voor de rest ben ik hier nog een paar keer uitgegaan: "Ooh wat is het leuk om daarna niet altijd twee uur te moeten terugkeren of ergens te blijven slapen, maar in plaats zeven euro voor een taxi te betalen!"
Ik heb hier dan ook mijn Duveltje gevonden, een bar met bieren van over de hele wereld! Maar ik vond 'de hele wereld' wat relatief, aangezien 80 % van de kaart bestond uit Belgische bieren. Wat natuurlijk een vlaag van patriotisme en vaderlandsliefde deed opflakkeren! Het enige nadeel aan de bar was dat je bijna miljonair moest zijn om meer als twee drankjes te betalen. Een grote fles Duvel koste dan ook een whopping '81' euro.
mijn nieuwe buurt ben ik ook veel meer het echte Brazilië aan het ontdekken! Geen Lamborghini's, villa's, pizzas van 30 euro en ommuurde wijken meer voor mij! Maar het echte leven hier, shoppingstraten waar je alles kan kopen voor minder dan 5 euro waar ik me voor het eerst in lange tijd nog eens oncomfortabel voelde!
Gigantische fruitmarkten waar dingen lagen die ik nog nooit in mijn leven had gezien en misschien ook nooit meer wil zien.
Neerzitten bij een straatverkoper waar je een armbandje hebt gekocht en meer als een uur zijn levensverhaal aanhoort, dat trouwens geweldig geestig was aangezien ik vermoed dat hij aan de geestveruimende middelen zat.
Maar dus het echte leven hier, inclusief miserie en armoede maar ook veel vriendelijker en gelukkiger. Ver weg van het Braziliaanse Brasschaat. Waar ik, versta me niet verkeerd, ook gelukkig was!
Maar nu ga ik nog een beetje genieten van mijn welverdiende vakantie en ben ik toch ook al stiekem een beetje aan het aftellen naar mijn reis van een maand langs de kustlijn van Brazilië! Ik blijf het ook vreemd vinden dat ik hier kerst en nieuw ga vieren bij een temperatuur van meer als 30 graden.
Groetjes voor jullie allemaal en ik zend wel wat warmte en samba vibes!
want vergeet niet;
Samba é o som e Brasil é o lugar!
Beijos xxx
donderdag 8 december 2011
zondag 16 oktober 2011
Groetjes uit Brazilië
De voorbije drie weken stond ik elke dag op, gewoonlijk om 5.30 's morgens, met de gedachte om nog eens iets op mijn blog te schrijven. Maar ik moet toegeven dat ik de Braziliaanse levensstijl aan het overnemen ben. Zoals ik waarschijnlijk al tot treurens toe gezegd heb, bestaat er 'traag' en dan 'Braziliaans traag'.
Het enige waar ik maar niet aan kan wennen is het feit dat alles hier op het laatste moment beslist wordt, vooral omdat ik een totale controlefreak ben die in België meestal twee dagen op voorhand stuurde: "Vrijdagavond Mechelsplein om negen uur?". Hier weten ze meestal pas wat ze gaan doen nadat ze zich al klaargemaakt hebben om te vertrekken.
Na twee maanden en een half kan ik ook al zeggen dat mijn Portugees redelijk goed is! Het lijkt nog altijd op nachtwinkeluitbater Portugees, maar het kan er mee door! Ik spreek vooral omdat ik (gelukkig) met niemand op mijn school Engels kan praten, wat de andere Afs'ers wel kunnen. In het begin werd ik er compleet gek van omdat ik me altijd moest uitdrukken met rare geluiden en de vreemdste handgebaren, maar nu ben ik blij dat het zo liep! Want er is niets zo frustrerend als je gedacht niet te kunnen zeggen of geen fluit begrijpen van wat de mensen tegen je vertellen. Vooral op school is dat lastig, ik heb ontdekt dat bellen en leerkrachten verstaan het moeilijkste is! Voor de mensen die ooit in een land hebben gewoond waar ze een vreemde taal spreken, jullie weten dat je hier gewoon compleet selectief doof wordt! Ik kan hier een uur geïnteresseerd naar een leerkracht staan kijken en knikken zonder zelfs maar één woord gehoord te hebben van wat ze zei. Het enige probleem is dan altijd die onverwachte vraag in mijn richting: "Hoe zit dat in België, Waynez?" Ik heb het meestal pas door als de halve klas aan het staren is en probeer dan maar eens totaal gedesoriënteerd een antwoord te brabbelen op een vraag die je niet verstaan hebt! Dus mijn favoriete antwoord blijft: "Não entendi, de novo por favor e devagar!"
Waar ik me wel dood aan kan ergeren is het Engels op school, ik zie het nut er niet van om mensen Passive & Active te leren als ze nog niet eens 'Hello, I am ...' kunnen zeggen. Het is wel totaal niet hun fout! Ten eerste zijn die boeken voor Engels hier veel te moeilijk voor hen en ten tweede ben ik het merendeel van de Engelse les bezig met de lerares te verbeteren! Echt wel gigantisch frustrerend, maar ik heb de klas verteld dat wanneer de lerares afwezig is, ik Engels ga geven! Ik wil niet dikkenekkerig doen, maar ik ben er zeker van dat ze na twee lesuren van mij beter Engels zullen spreken als na tien jaar van deze leerkracht! Ik heb trouwens ook mijn traditie voortgezet van niets te begrijpen van fysica, chemie, biologie en wiskunde. Ze mogen mij dat uitleggen in elke taal die ze willen, ik zal het nooit begrijpen! Met enige schaamte kan ik dan ook zeggen dat ik een mooie 3,5 heb gehaald op mijn eerste test Wiskunde! Het was wel nog meer of evenveel dan de meeste andere jongens maar dat doet er niet toe!
Ondertussen heb ik ook mijn eigen fanclub op school, een groep van meisjes tussen de 7 en 12 jaar die constant staan te giechelen, met mij op de foto willen, altijd kusjes vragen en constant voor de deur staan van de klas om naar mij te zwaaien. In het begin was het wel geestig, maar nu begint het vervelend te worden! Dus een nieuw leuk zinetje: 'Para de me encarar!' (Stop met staren!) Meestal verschieten ze dan zo hard dat ze niet meer durven kijken voor de rest van de dag.
De verveling die mij tijdens eerste weken tijdens en na school overmeesterde is ook redelijk verdwenen! Ik heb nu wat dingen gevonden om te doen, bijvoorbeeld muziekschool!
Mama, dit is een mededeling voor jou. Laat het opsturen van die trompet al maar zitten, ik heb nog nooit zo'n bezorgd gezicht gezien als dat van mijn moeder hier toen ik haar vertelde dat ik binnenkort terug zou kunnen trompetteren! Haar woorden: ' Maar Wannes, ik weet toch niet hoor, ik hou zoveel van rust en zo'n trompet maakt toch wel veel lawaai en ik weet ook niet wat de buren er van zullen denken. Dus ik denk dat het beter is als je de trompet in België laat liggen, je kan hier altijd gitaar spelen hé!'
Na vijf minuten binnenshuis gitaar te spelen werd ik dan ook al verbannen naar de garage wegens: "Geluidsoverlast en het verstoren van het middagdutje van de rest van de familie". Maar ik deed het eigenlijk stiekem een beetje expres. Gewoon om haar te laten zien dat ik met een gitaar ook veel lawaai kan maken. En wees maar gerust, als jullie mijn versie van stairway to heaven met zang horen zouden jullie mij ook naar de garage sturen!
De muziekschool, eindelijk een activiteit gevonden die geen 100 euro per maand kost, waarschijnlijk omdat ze op de rand van één van de grootste favela's van São Paulo ligt!
Dat kan je er ook wel aan zien, om binnen te gaan moet ik langs een luguber straatje wandelen waar ik toch niet graag na zes uur 's avonds zou willen zijn. Maar het onderwijs is er super! Ik heb ook besloten om mij te concentreren op Braziliaanse muziek omdat het leuk is om iets anders te kunnen wanneer ik terugkom naar België. In januari ga ik me dan ook een Cavaquinho aanschaffen, een klein gitaartje met vier snaren speciaal om samba en pagode mee te spelen, het lijkt een beetje op een ukelele!
Het mindere aan de muziekschool is dat ik ook theorie moet volgen, op zich geen probleem, enkel het feit dat ik met 11-jarigen in de klas zit en we theorie leren die ik 12 jaar geleden in België gezien heb, steekt me wat tegen!
In het begin van het jaar had ik gezegd dat ik zou terugkomen als een totale spierbundel, maar daar ben ik blijkbaar te tam voor. Ik kan het gewoon niet opbrengen om mijn oefeningen te doen. Maar ik ga nog wel elke dag voetballen op ons eigen 'Alphaville openlucht zaalvoetbalveld'. Ik vind het gewoon al decadent om zo'n dingen te zeggen, maar zo is het wel! Daar staat elke avond een sportleraar die ervoor zorgt dat alles in goede banen geleid wordt en dat iedereen wat kan spelen. Er bestaat ook een 'Alphaville Residençial zero team'. Dat is eigenlijk gewoon een team van mensen die in mijn ommuurde wijk wonen. Ik zit ondertussen in het team en overlaatst moesten we een match spelen tegen het team van 'Alphaville Tennis Clube'.
De sportleraar had me gezegd dat ik te oud was om mee te doen, maar als ik zei dat ik 16 was en mijn redelijk lelijk beginnend baardje afschoor, mocht ik wel! In Brazilië zijn ze trouwens zeer klein, ik ben meestal de grootste! Terwijl ik in België echt Meneer middelmaat was! Maar ik moest dus de laatste man zijn op het veld, wat ik compleet haat! Omdat Brazilianen een specialiteit hebben om constant door mijn benen te spelen. Maar geen stress, we zijn compleet de mist ingegaan, met 5-0 verloren en geen enkele kans gehad. Maar ik was al zeer blij dat ik niet door mijn benen gespeeld was en dat de coach zei dat ik ongeveer de enige was die een beetje goed gespeeld had! Gregorio (mijn broer) zou normaal ook komen, maar die kwam er twee uur te laat aan en was compleet verbaasd dat de match al afgelopen was.... Brazilië.
Ik kan natuurlijk ook geen blog schrijven zonder te vertellen over de Braziliaanse vrouwen!
Toen mijn nektapijtje drie weken geleden de nektapijtjes van de New Kids liet verbleken besloot ik maar eens om naar de kapper te gaan. Hier in Brazilië hebben ze de trend om veel te veel werknemers en veel te weinig klanten te hebben. Dus ik kwam binnen in de kapperszaak en het leek wel een scene weggeplukt uit een slechte 'feel good Hollywoodfilm'. Allemaal super enthousiaste zwarte vrouwen met gigantische geblondeerde afros of ander vreemd haar! Al een beetje gênant op zich, maar het werd pas echt gênant toen ze allemaal rond mij stonden terwijl mijn haar geknipt werd en niet konden zwijgen over de kleur van mijn haar en mijn ogen! Wel zeer vriendelijk allemaal en belachelijk goedkoop, het enige goedkope hier in Alphaville, samen met schoenpoetsers dan!
Omdat alles hier zo duur is ga ik graag naar São Paulo, een stad die trouwens zo lelijk is als de pest! De steden vallen hier totaal niet te vergelijken met de steden in Europa waar schoonheid bewaard wordt! Hier is het een grote verzameling appartementen van dubbel zo hoog als mijn geliefde Boerentoren in Antwerpen. Indrukwekkend dat wel, maar alles geeft hier zo een vervallen indruk. Ik ben vergeten of ik het al verteld heb, maar cafés zijn meestal een garage met wat plastieken stoelen er in. En waar je ook komt zal je overal wel huizen zien staan gemaakt van hout, afval en golfplaten! Zo een dingen doen je beseffen dat je hier echt nog wel in een derdewereld land woont! De stank van de meest vervuilde rivier van Zuid-Amerika doet er ook niet veel goed aan.
Maar toch ondanks al deze dingen ben ik stilaan verliefd aan het worden op deze stad, de sfeer die er hangt op straat, de mensen die vriendelijk zijn buiten proportie! De aangenaamheid van sommige wijken om in te wandelen, de prachtige en gigantische parken! De honderden nachtclubs die São Paulo heeft! Ik kan begrijpen dat lang niet iedereen deze stad zou kunnen appreciëren, vooral wegens de gigantische armoede en lelijkheid, maar ik heb mijn hartje er al aan verloren!
Het blijft wel redelijk gevaarlijk, vorige week was er dan ook een bankoverval 200 meter van mijn huis!
Echt eentje uit de films! En het busje van een andere Afs-student is hier ook al overvallen en alles was gestolen. Dus ik moet er rekening mee houden dat ik niet meer in het veilige Antwerpen zit! Maar zo lang ik niet met horloges, I-Pod of Gsm op straat loop, zijn er niet al te veel problemen.
Twee weken geleden moest ik ook afscheid nemen van João, onze buur en de beste vriend van Gustavo. Hij was ondertussen ook één van mijn beste Braziliaanse vrienden geworden, Maar hij was al de tweede die naar Duitsland vertrok om daar te gaan studeren. Maar geen probleem! Dat wordt volgend jaar een matchke van Bayern München meepikken daar en een keer te zien hoe Oktoberfest er aan toe gaat!
Hij gaf een homeparty om dag te zeggen. In België hebben we de geweldige dijkel en de flesser, waar ze hier trouwens nog elke keer van onder de indruk zijn! Maar hier vinden ze het leuk om de alcohol in je mond in brand te steken en dan door te slikken! Ik heb het ook eens geprobeerd, redelijk tot zeer hard gefaald aangezien je je mond moet sluiten en dan schudden. Maar ik was natuurlijk vergeten mijn mond eerst te sluiten, dus hing ik helemaal vol. Ik zal mij eens taggen in het filmpje op facebook. Dan kan iedereen nog eens goed lachen!
De volgende dag was het dan AFS-weekend in het stadje Americana met alle gringos van de staat São Paulo. Daar al naar toe met een serieuze kater, want ik wilde het in brand steken natuurlijk een paar keer proberen! Maar ik had verwacht dat het weekend zoals in België ging zijn, met semi-leuke activiteiten en 's avonds een "Feestje".... Niet dus, na twee uur op een bus te zitten komen we aan in een klooster waar één vrijwilligster ons staat op te wachten. Ik zag het al aankomen dat ik me steendood ging vervelen en ja hoor, mijn instinct laat me nooit in de steek! Een hele dag naar dezelfde saaie zever luisteren als ik al ettelijke keren in België had gehoord, ik weet ondertussen wel dat ik niemand mag zwanger maken, geen heroïne in mijn aders mag spuiten en niet met vreemde mannen meerijden die een beetje op Dutroux lijken.
Maar de mensen waren super leuk en we hebben er nog het beste van gemaakt! Door 's avonds een beetje muziek te maken en de volgende dag niet aan de activiteit mee te doen en een waterballonnengevecht te houden, niet echt mijn definitie van superpret, maar roeien met de riemen die je hebt zou ik zo zeggen!
Voor de rest heb ik altijd wel iets te doen, zoals op zondag naar de Spaanse mis gaan in plaats van de Portugese. Vooral omdat de Spaanse maar een halfuurtje duurt en de Portugese een uur en een half! Dat houd ik echt niet vol, vooral niet dat constant rechtstaan en terug gaan zitten. Dat is echt dikke miserie! Het enige probleem is dat ik totaal niets versta van die Spaanse mis, zelfs nog minder dan van de Portugese, maar het is of een half uurtje in het rond staren of een uur een half proberen niet te sterven van verveling, dan is de keuze snel gemaakt voor mij!
Om af te sluiten ga ik nog twee verhaaltjes vertellen en lekker lang, want tegen de tijd dat ik de volgende blog schrijf ben ik waarschijnlijk al zo goed als terug in België mijzelf kennende.
Ik ben vorige week op een vrije woensdag samen met Christina en Céline als vrijwilliger gaan helpen in een favela -eigenlijk moet je comunidade zeggen- om daar met de kindjes te spelen, ze te wegen en te zien of alles goed met hen ging. Het was waarschijnlijk de meest memorabele ervaring die ik tot nu toe in Brazilië meegemaakt heb. Met een klein hartje ging ik samen met de gastmoeder van Céline, Christina, Céline en een vrijwilligster de kleine straatjes van een favela in het noorden van São Paulo in.
Ik had ze al van buitenaf gezien, want São Paulo is vergeven van de favelas. Als ik vanuit Alphaville de snelweg oversteek dan zit ik in één, redelijk absurd omdat in Alphaville alleen rijke mensen wonen. Maar ze hebben mij uitgelegd dat daar de plaats is waar de meiden en de tuiniers van de huizen hier wonen.
Wat ik daar zag had ik me nooit op voorhand kunnen inbeelden. Overal vuilnis, zelfgebouwde kramikkelige huizen en kleine gore straatjes die super steil naar boven liepen omdat de favelas meestal op een heuvel of berg gebouwd worden. Het eerste gezin waar we "binnen" gingen had één ruimte om in te wonen en sliep met zes in één bed. Toen de vrijwilligster de mama des huizes vertelde dat wij buitenlanders waren die kwamen helpen, werden we zo goed als de grond ingestaard. Ik kon haar langs de ene kant wel begrijpen, want wat kwamen rijke westerlingen uit Europa zich bemoeien met haar zaken en een beetje de heilige komen uithangen in haar huis.
Maar haar gedacht veranderde snel toen ze zag hoe graag haar kinderen ons hadden en hoe gelukkig we ze konden maken, al was het maar voor één dag.
Hulp is hier trouwens zo nodig! Het kindersterftecijfer in de favelas liep zo hoog op dat er iets aan gedaan moest worden en met organisaties zoals degene waarmee ik werkte is dat cijfer al serieus gedaald. De opdracht is redelijk simpel, veel van de kinderen hier worden verwaarloosd en krijgen geen eten. Dus onze taak was, de kindjes wegen en zien of ze een positieve evolutie maakten tegenover de vorige keer. Zo niet, ze vol eten en drank steken en met de ouders proberen te praten en een oplossing voor het probleem vinden! Mijn taak was vooral de kinderen bezighouden tussen het wegen en het eten door! Het was 'Dia das Crianças', dus er waren balonnen, waarmee ik nu honden, zwaarden, kronen en hartjes mee kan maken!! Tekenpapier, ballen, groepsgezelschapsspelen en genoeg snoep en frisdrank om een lange Belgische winter mee door te komen. Alles vond plaats in de plaatselijke kerk en de vreemde blikken van in het begin van de dag veranderden stilaan in dankbaarheid.
Kinderen die op het einde van de dag wanneer je ze naar huis hebt gebracht hun "deur" sluiten zodat je niet meer buitenkan, veroveren toch wel echt u hartje! Vooral omdat ze in zo een miserie leven. Ik had nooit gedacht dat ik me voor vrijwilligerswerk zou opgeven, want normaal ben ik niet zo.
Maar na die dag twijfelde ik geen seconde meer, ik voelde me zelfs een beetje schuldig omdat ik in Alphaville woon! Maar vanaf nu dus elke maand zeker één keertje mij inzetten voor de Braziliaanse gemeenschap!
Om mee te eindigen nog een totaal ander verhaal, onze klas was geselecteerd om mee te doen aan 'Ultimo Passageiro' een tv programma waar je een reis naar Cancun mee kan winnen als je de opdrachten wint tegen de andere school! Wanneer de producenten naar onze school kwamen maakte ik hen zeer duidelijk dat ik niets wilde doen, aangezien het grootste deel van het programma een quiz is. 'Não quero fazer nada!!!' Daar aangekomen moesten we ons klaarmaken, maar dan besef je pas hoe een valse wereld televisie is! Ik zat in het publiek van mijn school aangezien ik reserve was. Eerst moesten we een paar keer opnieuw ons enthousiasme opnemen omdat de publiek opjutter het nooit goed genoeg vond! Vervolgens moesten we reclame maken voor een plaatselijke frisdrank en luid 'Guarana; Energia que contagia!' roepen en allemaal tegelijk van ons blikje drinken. Ik voelde mij als een complete debiel, want alles was zo extreem fake! Maar ik was al blij dat ik geen opdrachten moest doen zoals de opdracht met de geweldige naam 'Disco baby'.
Natuurlijk keerde het lot zich tegen mij, onze teamkapitein werd gediskwalificeerd omdat hij al drie keer in de microfoon 'filho de puta' had geroepen en de producenten dit natuurlijk konden horen. Dus een medewerker van de show naar het publiek, "wie is de reserve van Colégio Alphacastello". Met een diepe zucht en lang gerekte "fuuuuuuuuuuuuuuuuuuuck" ging ik het t-shirt aandoen waar mijn naam op stond en sloot vanachter in de rij aan om mijn quizvraag te beantwoorden. Gelukkig was de tijd op voor ik aan de beurt was maar het was toch even stressen! Ik ga in ieder geval op nationale Braziliaanse Tv verschijnen!
Uiteindelijk is het de bedoeling van het spel om de juiste sleutel te kiezen die je bus zal starten en met die bus zou je dan naar Cancun gaan. Ons team was aan het winnen en had maar twee sleutels om uit te kiezen terwijl de andere teams er nog respectievelijk zeven en negen hadden. Wij kozen natuurlijk de verkeerde en het team met nog zeven sleutels won! Heel mijn klas gigantisch depressief, het enige wat hen nog een beetje opvrolijkte was dat iemand van het andere team van zijn stokje ging! Dus een gezamelijke 'viadoooo' was hier wel op zijn plaats. Het Portugese equivalent van 'Strandjeaneeeet'.
Erna zouden we met de hele klas iets gaan doen, maar de helft was te depressief en besloot naar huis te gaan! Ik zou sowieso niet op de reis meegekund hebben, want die is pas volgend jaar! Dus ik maakte mij er niet al te druk over. Maar ik heb al veel te veel geschreven, hopelijk dat er iemand blijft lezen tot het einde! Ik vertrek nu ook in mijn geleend 'Sergio K' hemdje naar een discotheek in São Paulo! Dus folks, Tchau e até logo!! xxxxx
maandag 5 september 2011
Na een maand.
Half twee 's namiddags op een maandag, iedereen en alles ligt dus te slapen, buiten ik! Ze vinden het hier vreemd, maar ze moeten mij maar vergeven dat ik moeilijk kan slapen als het 35 graden is en ik juist de hele schooldag doorgeslapen heb! Dus werd het tijd dat ik nog eens iets schreef!
Ik woon hier nu een maand en het nieuwe is er zowat vanaf, niet slecht bedoeld, maar ik begin gewoon te wennen aan mijn nieuwe leefsituatie! Maar dat geldt alleen voor mij denk ik, want de mensen hier behandelen mij alsof ze nog nooit een buitenlander gezien hebben. Je kan er uitzien als Van Rompuy en toch nog succes hebben bij vrouwen van alle leeftijden, zolang je maar uit het buitenland komt! In België zou ik het niet meemaken, maar hier is het wel grappig wanneer er een schoolbus vol 14-jarige meisjes langs rijdt en ze het allemaal niet kunnen laten om een beetje achter mij te roepen, te knipogen en kushandjes te werpen. Geestig, maar ook een beetje verontrustend...
Om toch ook nog eens iets over school te vertellen, het waren examens de voorbije week. Maar examens zou ik het niet noemen, groepswerkje is een betere naam. Dus over het examen, ik heb gemakkelijke testen gehad in België, maar dit ging er over! Het grootste deel van het examen was de tekens van euro, dollar en pond herkennen en een andere vraag was waarvoor we Microsoft Word gebruiken. Dus ik heb me voorgenomen om dit jaar geen boek open te doen.
Vorige week vrijdag had ik afgesproken met een Duitse Afs-studente en we zouden iets gaan eten in 'The Mall'. Ze woont een 45 minuten van hier, maar daar geraken was een hele opgave. Als er iets niet deftig werkt in Brazilië dan is het wel openbaar vervoer. Toen ik aankwam aan de bushalte zag ik dat er geen uren waren voor de bus. Dus ik en de zeven duizend andere mensen die op de bus stonden te wachten hadden geen flauw idee wanneer ze zou komen. Na 20 minuten wachten stond ze daar dan, maar de chauffeur had duidelijk nog geen zin om te vertrekken en ging eerst op zijn gemak een sigaretje roken. Vreemd!!
De snelwegen zijn hier ook lachen, meestal sta je gewoon 3 uur in de file voor een tochtje van 5 kilometer en aangezien ze hier ooit besloten hebben om de snelweg door de stad te laten gaan in plaats van er rond maakt het al helemaal miserie. Het is hier ook niet vreemd om wandelaars en fietsers op de snelweg te zien. Geen idee of het legaal is, maar ziet er in ieder geval gevaarlijk uit!! Dus om terug te komen op mijn verhaal, aangekomen in Santana (bij de Duitse Afs-Studente) werd ik geconfronteerd met een heel ander wereldje als mijn Alphaville. Hier kan je in een gouden pak rondlopen met een zwaailicht op je hoofd en een bord met: 'Ik heb 1 miljoen Reias, beroof mij'. Niemand zou zelfs kijken. Wat een verschil met Santana! Ik kom nog maar uit de bus gestapt, zie ik aan de overkant een groepje zwervers een vuurtje maken op de stoep. Één daarvan kwam op mij afgestapt om geld te vragen, maar de geur die ik toen rook was waarschijnlijk de ranzigste die ik ooit geroken heb! Hij stak ook een hand naar mij uit dat eruit zag alsof het al drie dagen in zijn poep zat en hij het er nu pas uithaalde. Neem het van mij aan, op zo'n momenten is snelwandelen een grote plus! Leuke dag gehad verder, en uiteindelijk blijven slapen omdat het al donker was en volgens haar vader geen goed idee was om te wachten op de bus tussen de zwervers en lugubere personen daar. De familie vond het dan ook een goed plan om de hele nacht films te zien, ik viel natuurlijk los in de pit om twee uur 's nachts toen Rapunzel werd opgezet. Gelukkig maar, want om vijf uur waren ze nog altijd aan het kijken en toch opstaan om negen uur 's morgens! Het plan voor de volgende dag was dan om naar Parque Vila-Lobos te gaan en daar fietsen te huren. Het was leuk om eens wat groen te zien in de wolkenkrabberzee van São Paulo. Prachtig park, prachtig weer en goed gezelschap! Wat kan een mens meer willen. :)
Zondag was dan weer een van de hoogtepunten uit mijn nog jonge voetballeven! Na het indrukwekkende Arsenal en het verslaan van de ratten op den Bosuil was dit mijn mooiste voetbalmoment. Twee uur rijden naar Santos aan het strand om daar Santos - São Paulo te zien. De match begon om vier uur maar ik was hyperactiever als een duracelkonijn met een serieuze vorm van ADHD. Voor veel van jullie zullen deze namen wel niets betekenen, maar ik zag wereldbekerlegende Rivaldo! En de opkomende sterren in de voetbalwereld: Neymar en Ganso! Het aankomen was wel een minder momentje, op voorhand hadden de mensen waarmee we gingen gezegd dat ik er wel een beetje Europees zou uitzien in vergelijking met de meeste supporters. Was dat even een understatement! Ik voelde mij op dat moment zelfs een beetje albino! Maar no stress, iedereen was super vriendelijk en geïnteresseerd in de gringo die naar het Braziliaanse voetbal kwam kijken. Het stadion was wel een lachertje, het zag eruit alsof het gebouwd was voor Stonehenge. Om een vergelijking te maken. Het stadion van The Great Old (Antwerp) leunt meer aan bij het hypermoderne Camp Nou, terwijl dat van Santos meer iets weg heeft van Auschwitz. Maar de sfeer was geweldig! Alhoewel de meest gebruikte woorden waarschijnlijk wel 'Filho de puta' en 'vaganbundas' (sletten) waren.
Dit weekend gingen Gustavo, joão, Bruna en ik naar de zee! Ik ging te weten komen hoe het was om niet in een ommuurde wijk te wonen! Wishful thinking, natuurlijk was Rivieira de wijk aan zee die ommuurd was en een privéstrand had. Maar soit, het was in ieder geval PRACHTIG!! Ik had veel gehoord over Braziliaanse stranden, maar wauw! Gustavo en ik besloten dan ook om 's morgens vroeg op te staan en een ochtenwandeling over het strand te maken naar de rotsen die volgens hem 3 kilometer verder lagen.
Hij had me al eens meegenomen op een fietstochtje van 10km dat uiteindelijk 20km bleek te zijn, hetzelfde verhaal nu! Zes kilometer later waren we aangekomen aan de rotsen. Zucht.
Guga vertelde me dat er misschien wel Toekanos en Macacos (apen) zaten. Niets gezien, ik was vooral bezig met rondkijken of er nog geen gigantische spin of slang in mijn zwembroek was gekropen, want die zitten er helaas ook! Het was er vooral rustgevend en warm, aangezien het nog maar 10 uur was, was er ook helemaal geen volk. Drie uur na vertrek kwamen we terug aan bij onze strandstoelen. Voeten die half open lagen van het wandelen en lachende Brazilianen die me wisten te vertellen dat het rood van tomaten er maar bleekjes uitziet in vergelijking met mijn rug en gezicht! Guga had hetzelfde, maar door één of andere duistere reden zijn Brazilianen al niet meer rood na een nachtje slapen! Ze vonden het vooral geestig omdat het nu putteke winter is en ik niet weet wat ik ga meemaken in de zomer!
De radiostations moeten trouwens dringend stoppen met aan één stuk door Pitbull, The Black Eyed Peas en Katy Perry te draaien, ze hebben hier duidelijk maar drie buitenlandse artiesten! En allemaal commercielen brol! De lokale muziek is wel geestig, de stijl heet Sertanejo en het is alsof ze een soort mix van Clouseau en Wim Soetaer op je loslaten! Het gaat ook zo goed als altijd over seks. Voor de geïnteresseerden (Michel Télo - Ai se eu te pego of Carlos & Jader - Sou Foda).
Een andere stijl is Funk, de muziek van de favelas. Sluit mij gerust op in een kamer waar alleen maar Frans Bauer gespeeld wordt, zolang ik maar niet naar funk moet luisteren!
Wie gekweld wil worden. (Avassaladores - Sou Foda)
Het dansen op funk is dan wel weer lachen. Alle mannen staan gewoon te dansen terwijl er één of ander meisje een beetje tegen u staat aan te schurken, meestal voorover gebukt. Er zijn slechtere manieren om u avonden door te brengen...
Ik volg nu ook soms samba lessen, maar hark krijgt een nieuwe betekenis als je mij ziet dansen! Er is dus nog veel werk aan de winkel!! Nu is het trouwens Brazilië- Ghana op tv, dus ik laat het hierbij.
Tchau pessoal até-logo!!
Beijos Wannes
Ik woon hier nu een maand en het nieuwe is er zowat vanaf, niet slecht bedoeld, maar ik begin gewoon te wennen aan mijn nieuwe leefsituatie! Maar dat geldt alleen voor mij denk ik, want de mensen hier behandelen mij alsof ze nog nooit een buitenlander gezien hebben. Je kan er uitzien als Van Rompuy en toch nog succes hebben bij vrouwen van alle leeftijden, zolang je maar uit het buitenland komt! In België zou ik het niet meemaken, maar hier is het wel grappig wanneer er een schoolbus vol 14-jarige meisjes langs rijdt en ze het allemaal niet kunnen laten om een beetje achter mij te roepen, te knipogen en kushandjes te werpen. Geestig, maar ook een beetje verontrustend...
Om toch ook nog eens iets over school te vertellen, het waren examens de voorbije week. Maar examens zou ik het niet noemen, groepswerkje is een betere naam. Dus over het examen, ik heb gemakkelijke testen gehad in België, maar dit ging er over! Het grootste deel van het examen was de tekens van euro, dollar en pond herkennen en een andere vraag was waarvoor we Microsoft Word gebruiken. Dus ik heb me voorgenomen om dit jaar geen boek open te doen.
Vorige week vrijdag had ik afgesproken met een Duitse Afs-studente en we zouden iets gaan eten in 'The Mall'. Ze woont een 45 minuten van hier, maar daar geraken was een hele opgave. Als er iets niet deftig werkt in Brazilië dan is het wel openbaar vervoer. Toen ik aankwam aan de bushalte zag ik dat er geen uren waren voor de bus. Dus ik en de zeven duizend andere mensen die op de bus stonden te wachten hadden geen flauw idee wanneer ze zou komen. Na 20 minuten wachten stond ze daar dan, maar de chauffeur had duidelijk nog geen zin om te vertrekken en ging eerst op zijn gemak een sigaretje roken. Vreemd!!
De snelwegen zijn hier ook lachen, meestal sta je gewoon 3 uur in de file voor een tochtje van 5 kilometer en aangezien ze hier ooit besloten hebben om de snelweg door de stad te laten gaan in plaats van er rond maakt het al helemaal miserie. Het is hier ook niet vreemd om wandelaars en fietsers op de snelweg te zien. Geen idee of het legaal is, maar ziet er in ieder geval gevaarlijk uit!! Dus om terug te komen op mijn verhaal, aangekomen in Santana (bij de Duitse Afs-Studente) werd ik geconfronteerd met een heel ander wereldje als mijn Alphaville. Hier kan je in een gouden pak rondlopen met een zwaailicht op je hoofd en een bord met: 'Ik heb 1 miljoen Reias, beroof mij'. Niemand zou zelfs kijken. Wat een verschil met Santana! Ik kom nog maar uit de bus gestapt, zie ik aan de overkant een groepje zwervers een vuurtje maken op de stoep. Één daarvan kwam op mij afgestapt om geld te vragen, maar de geur die ik toen rook was waarschijnlijk de ranzigste die ik ooit geroken heb! Hij stak ook een hand naar mij uit dat eruit zag alsof het al drie dagen in zijn poep zat en hij het er nu pas uithaalde. Neem het van mij aan, op zo'n momenten is snelwandelen een grote plus! Leuke dag gehad verder, en uiteindelijk blijven slapen omdat het al donker was en volgens haar vader geen goed idee was om te wachten op de bus tussen de zwervers en lugubere personen daar. De familie vond het dan ook een goed plan om de hele nacht films te zien, ik viel natuurlijk los in de pit om twee uur 's nachts toen Rapunzel werd opgezet. Gelukkig maar, want om vijf uur waren ze nog altijd aan het kijken en toch opstaan om negen uur 's morgens! Het plan voor de volgende dag was dan om naar Parque Vila-Lobos te gaan en daar fietsen te huren. Het was leuk om eens wat groen te zien in de wolkenkrabberzee van São Paulo. Prachtig park, prachtig weer en goed gezelschap! Wat kan een mens meer willen. :)
Zondag was dan weer een van de hoogtepunten uit mijn nog jonge voetballeven! Na het indrukwekkende Arsenal en het verslaan van de ratten op den Bosuil was dit mijn mooiste voetbalmoment. Twee uur rijden naar Santos aan het strand om daar Santos - São Paulo te zien. De match begon om vier uur maar ik was hyperactiever als een duracelkonijn met een serieuze vorm van ADHD. Voor veel van jullie zullen deze namen wel niets betekenen, maar ik zag wereldbekerlegende Rivaldo! En de opkomende sterren in de voetbalwereld: Neymar en Ganso! Het aankomen was wel een minder momentje, op voorhand hadden de mensen waarmee we gingen gezegd dat ik er wel een beetje Europees zou uitzien in vergelijking met de meeste supporters. Was dat even een understatement! Ik voelde mij op dat moment zelfs een beetje albino! Maar no stress, iedereen was super vriendelijk en geïnteresseerd in de gringo die naar het Braziliaanse voetbal kwam kijken. Het stadion was wel een lachertje, het zag eruit alsof het gebouwd was voor Stonehenge. Om een vergelijking te maken. Het stadion van The Great Old (Antwerp) leunt meer aan bij het hypermoderne Camp Nou, terwijl dat van Santos meer iets weg heeft van Auschwitz. Maar de sfeer was geweldig! Alhoewel de meest gebruikte woorden waarschijnlijk wel 'Filho de puta' en 'vaganbundas' (sletten) waren.
Dit weekend gingen Gustavo, joão, Bruna en ik naar de zee! Ik ging te weten komen hoe het was om niet in een ommuurde wijk te wonen! Wishful thinking, natuurlijk was Rivieira de wijk aan zee die ommuurd was en een privéstrand had. Maar soit, het was in ieder geval PRACHTIG!! Ik had veel gehoord over Braziliaanse stranden, maar wauw! Gustavo en ik besloten dan ook om 's morgens vroeg op te staan en een ochtenwandeling over het strand te maken naar de rotsen die volgens hem 3 kilometer verder lagen.
Hij had me al eens meegenomen op een fietstochtje van 10km dat uiteindelijk 20km bleek te zijn, hetzelfde verhaal nu! Zes kilometer later waren we aangekomen aan de rotsen. Zucht.
Guga vertelde me dat er misschien wel Toekanos en Macacos (apen) zaten. Niets gezien, ik was vooral bezig met rondkijken of er nog geen gigantische spin of slang in mijn zwembroek was gekropen, want die zitten er helaas ook! Het was er vooral rustgevend en warm, aangezien het nog maar 10 uur was, was er ook helemaal geen volk. Drie uur na vertrek kwamen we terug aan bij onze strandstoelen. Voeten die half open lagen van het wandelen en lachende Brazilianen die me wisten te vertellen dat het rood van tomaten er maar bleekjes uitziet in vergelijking met mijn rug en gezicht! Guga had hetzelfde, maar door één of andere duistere reden zijn Brazilianen al niet meer rood na een nachtje slapen! Ze vonden het vooral geestig omdat het nu putteke winter is en ik niet weet wat ik ga meemaken in de zomer!
De radiostations moeten trouwens dringend stoppen met aan één stuk door Pitbull, The Black Eyed Peas en Katy Perry te draaien, ze hebben hier duidelijk maar drie buitenlandse artiesten! En allemaal commercielen brol! De lokale muziek is wel geestig, de stijl heet Sertanejo en het is alsof ze een soort mix van Clouseau en Wim Soetaer op je loslaten! Het gaat ook zo goed als altijd over seks. Voor de geïnteresseerden (Michel Télo - Ai se eu te pego of Carlos & Jader - Sou Foda).
Een andere stijl is Funk, de muziek van de favelas. Sluit mij gerust op in een kamer waar alleen maar Frans Bauer gespeeld wordt, zolang ik maar niet naar funk moet luisteren!
Wie gekweld wil worden. (Avassaladores - Sou Foda)
Het dansen op funk is dan wel weer lachen. Alle mannen staan gewoon te dansen terwijl er één of ander meisje een beetje tegen u staat aan te schurken, meestal voorover gebukt. Er zijn slechtere manieren om u avonden door te brengen...
Ik volg nu ook soms samba lessen, maar hark krijgt een nieuwe betekenis als je mij ziet dansen! Er is dus nog veel werk aan de winkel!! Nu is het trouwens Brazilië- Ghana op tv, dus ik laat het hierbij.
Tchau pessoal até-logo!!
Beijos Wannes
vrijdag 19 augustus 2011
Na 3 weken
Het was weer eens een tijdje geleden dat ik nog eens schreef, dus hier ben ik weer!
Eerst en vooral, misschien wel één van de belangrijkste onderdelen van de uitwisseling, school!
Het was dikke miserie! Bloed, zweet en tranen heeft het mij, mijn counselor en de familie Rheingantz gekost om een school te vinden in onze buurt! Zeer frustrerend voor mij trouwens. De eerste school waar we langsgingen zei dat ze er een goed gevoel bij hadden om mij te ontvangen en dat ze zeker geïnteresseerd waren in een Europeaan op hun school! Na drie dagen niets van de school gehoord te hebben besloten we eens zelf te bellen hoe het zat. Blijkbaar mocht ik niet komen en hadden ze ons niet verwittigd. Lekker Braziliaans :)
Doe daar nog eens 3 scholen bij, allemaal hetzelfde verhaal! Voor mij was dat dan ook elke dag vroeg opstaan, - dat noemde ik toen nog vroeg - om naar een school te gaan waar ik geen fluit begreep van wat iedereen tegen mij aan het brabbelen was en gewoon moest glimlachen en knikken.
Uiteindelijk na al die pogingen hadden ze hier een school gevonden, we besloten er eens naartoe te rijden om eens rond te kijken. Na een uur en een kwartier rijden, kwamen we uiteindelijk aan bij een school met exact 12 klasjes (1 voor elk jaar). Het enige dat daar groot was, was een voetbalveld met tribune. Om er even bij te vermelden, het was ook langs drie kanten omringd door favela's, altijd leuk. :)
Super vriendelijke mensen wel, zoals overal hier trouwens! Ze lieten mij ongeveer elk hoekje van hun 15 vierkante meter grote school zien! Eenmaal thuisgekomen vond mijn moeder toch dat het te ver was en kon de zoektocht opnieuw beginnen! Dus maakte mijn counselor, die het ook stilaan beu was denk ik, een afspraak met de assistent van de burgemeester van Barueri mijn gemeente). Daar binnen gekomen zat een enorm figuur in een voetbal t-shirtje. We kwamen binnen, legden mijn situatie uit en na even stil na te denken vroeg hij mij wat mijn favoriete ploeg in Brazilië was. Vreemd vond ik al, maar ik antwoordde zelfzeker Palmeiras! Toen helemaal op zijn Braziliaans ontstond er een discussie tussen ons, aangezien hij een Corinthians supporter was, (grote vijanden, vergelijk het met RAFC - Beerschot). Ik verstond er weer niets van maar Janaina en zijn drie assistentes vertaalden alles netjes voor mij.
Daarna maakte hij één telefoontje en het was in orde, ik was ingeschreven in Colégio Alfacastello.
Dus de dag erna meteen een uniform gaan kopen, ik zie er uit alsof ik recht uit de film New Kids: Turbo ben gestapt, maar het slaapt wel lekker tijdens filosofie, sociologie, geschiedenis,....
De dag erna met een klein hartje naar school, niet goed wetende wat me te wachten stond. Imponerend en onvriendelijk was het alleszins niet! Ik kwam binnen, kreeg meteen een dikke smakkerd van de leerkracht en iedereen was plotseling mijn beste vriend in die klas! Dus complete shock, want elke leerkracht heeft hier de gewoonte om in het begin de hele klas af te gaan, iedereen knuffels en kussen te geven en te vragen hoe het verder in het leven gaat. Aangezien ze ook altijd een kwartier te laat binnen komen kan je je voorstellen dat er niet veel les meer overblijft! Als je dat al les kan noemen, tijdens mijn eerste les chemie probeerde iemand mij te leren shuffelen, duidelijk geen talent! Tijdens de overige lessen is iedereen altijd aan het zingen, dansen, roepen, rondlopen, vechten, naar buiten gaan, i-pod aan het luisteren, op zijn laptop facebook aan het checken of een filmpje aan het kijken. Alles kan en alles mag! Zolang de leerkracht zijn ding maar kan vertellen voor degenen die willen luisteren! Lukt meestal niet, maar soit! Ik amuseer mij er en dat is het belangrijkste!
Het enige wat ze hier echt moeten leren is later beginnen. De schoolbuschauffeur zei op mijn eerste dag doodleuk dat hij elke dag om 6.00 's morgens aan mijn deur zou staan! Nog maar weinig momenten in mijn leven gehad dat ik zo down was als wanneer ik dat hoorde. Elke dag om 5.30 opstaan is hel! Gelukkige heb ik veel sociologie, filosofie en een pyjama uniform!
De schoolbus op zich is wel lachen, zitten veel mannetjes op van 10 jaar die vanaf ze uit hun huis zijn en in de bus zitten kilo's snoep in hun gezicht steken en luidkeels mee proberen te zingen met Justin Bieber! Totaal onverstaanbaar! Heel geestig dat alle Brazilianen proberen mee te zingen met engelse liedjes! Vandaag was 'I just wanna make you sweat' van Snoop Dogg dan ook ' I joest nanna mejka yioe sweisch!
Ik krijg er ook pakken Belgische chocolade van meisjes die op andere scholen zitten en wordt gratis samba lessen aangeboden!! En vanavond naar een verjaardagsfeestje van iemand die ik vandaag in de bus heb leren kennen! Nog even terzijde, leuke post van iemand uit mijn klas: 'Caio Ribeiro Oliveira:
Eerst en vooral, misschien wel één van de belangrijkste onderdelen van de uitwisseling, school!
Het was dikke miserie! Bloed, zweet en tranen heeft het mij, mijn counselor en de familie Rheingantz gekost om een school te vinden in onze buurt! Zeer frustrerend voor mij trouwens. De eerste school waar we langsgingen zei dat ze er een goed gevoel bij hadden om mij te ontvangen en dat ze zeker geïnteresseerd waren in een Europeaan op hun school! Na drie dagen niets van de school gehoord te hebben besloten we eens zelf te bellen hoe het zat. Blijkbaar mocht ik niet komen en hadden ze ons niet verwittigd. Lekker Braziliaans :)
Doe daar nog eens 3 scholen bij, allemaal hetzelfde verhaal! Voor mij was dat dan ook elke dag vroeg opstaan, - dat noemde ik toen nog vroeg - om naar een school te gaan waar ik geen fluit begreep van wat iedereen tegen mij aan het brabbelen was en gewoon moest glimlachen en knikken.
Uiteindelijk na al die pogingen hadden ze hier een school gevonden, we besloten er eens naartoe te rijden om eens rond te kijken. Na een uur en een kwartier rijden, kwamen we uiteindelijk aan bij een school met exact 12 klasjes (1 voor elk jaar). Het enige dat daar groot was, was een voetbalveld met tribune. Om er even bij te vermelden, het was ook langs drie kanten omringd door favela's, altijd leuk. :)
Super vriendelijke mensen wel, zoals overal hier trouwens! Ze lieten mij ongeveer elk hoekje van hun 15 vierkante meter grote school zien! Eenmaal thuisgekomen vond mijn moeder toch dat het te ver was en kon de zoektocht opnieuw beginnen! Dus maakte mijn counselor, die het ook stilaan beu was denk ik, een afspraak met de assistent van de burgemeester van Barueri mijn gemeente). Daar binnen gekomen zat een enorm figuur in een voetbal t-shirtje. We kwamen binnen, legden mijn situatie uit en na even stil na te denken vroeg hij mij wat mijn favoriete ploeg in Brazilië was. Vreemd vond ik al, maar ik antwoordde zelfzeker Palmeiras! Toen helemaal op zijn Braziliaans ontstond er een discussie tussen ons, aangezien hij een Corinthians supporter was, (grote vijanden, vergelijk het met RAFC - Beerschot). Ik verstond er weer niets van maar Janaina en zijn drie assistentes vertaalden alles netjes voor mij.
Daarna maakte hij één telefoontje en het was in orde, ik was ingeschreven in Colégio Alfacastello.
Dus de dag erna meteen een uniform gaan kopen, ik zie er uit alsof ik recht uit de film New Kids: Turbo ben gestapt, maar het slaapt wel lekker tijdens filosofie, sociologie, geschiedenis,....
De dag erna met een klein hartje naar school, niet goed wetende wat me te wachten stond. Imponerend en onvriendelijk was het alleszins niet! Ik kwam binnen, kreeg meteen een dikke smakkerd van de leerkracht en iedereen was plotseling mijn beste vriend in die klas! Dus complete shock, want elke leerkracht heeft hier de gewoonte om in het begin de hele klas af te gaan, iedereen knuffels en kussen te geven en te vragen hoe het verder in het leven gaat. Aangezien ze ook altijd een kwartier te laat binnen komen kan je je voorstellen dat er niet veel les meer overblijft! Als je dat al les kan noemen, tijdens mijn eerste les chemie probeerde iemand mij te leren shuffelen, duidelijk geen talent! Tijdens de overige lessen is iedereen altijd aan het zingen, dansen, roepen, rondlopen, vechten, naar buiten gaan, i-pod aan het luisteren, op zijn laptop facebook aan het checken of een filmpje aan het kijken. Alles kan en alles mag! Zolang de leerkracht zijn ding maar kan vertellen voor degenen die willen luisteren! Lukt meestal niet, maar soit! Ik amuseer mij er en dat is het belangrijkste!
Het enige wat ze hier echt moeten leren is later beginnen. De schoolbuschauffeur zei op mijn eerste dag doodleuk dat hij elke dag om 6.00 's morgens aan mijn deur zou staan! Nog maar weinig momenten in mijn leven gehad dat ik zo down was als wanneer ik dat hoorde. Elke dag om 5.30 opstaan is hel! Gelukkige heb ik veel sociologie, filosofie en een pyjama uniform!
De schoolbus op zich is wel lachen, zitten veel mannetjes op van 10 jaar die vanaf ze uit hun huis zijn en in de bus zitten kilo's snoep in hun gezicht steken en luidkeels mee proberen te zingen met Justin Bieber! Totaal onverstaanbaar! Heel geestig dat alle Brazilianen proberen mee te zingen met engelse liedjes! Vandaag was 'I just wanna make you sweat' van Snoop Dogg dan ook ' I joest nanna mejka yioe sweisch!
Ik krijg er ook pakken Belgische chocolade van meisjes die op andere scholen zitten en wordt gratis samba lessen aangeboden!! En vanavond naar een verjaardagsfeestje van iemand die ik vandaag in de bus heb leren kennen! Nog even terzijde, leuke post van iemand uit mijn klas: 'Caio Ribeiro Oliveira:
Hoje joguei bola com o Messi da Belgica! Vertaald, vandaag speelde ik voetbal met de Messi van België! Ik hou van de mensen hier, de middagdutjes, meestal ook het eten (buiten iets ranzig dat lijkt op houtzaagsel en er ook naar smaakt!) Morgen trouwens voor de eerste keer naar een echte Discotheek. Duur maar zeker de moeite waard zeggen ze! Het is trouwens open bar, grote vergissing om dan een Belg binnen te laten, ik krijg mijn geld er wel dubbel en dik uit!!!
Beijos Wannes
zondag 7 augustus 2011
Ondertussen in Brazilië
Het is nu een paar dagen geleden dat ik voor de laatste keer iets geschreven heb en ondertussen is er weer veel gebeurd! Ik begin op dit moment echt de verschillen met Europa te zien, Greg en ik waren naar een winkelcentrum gegaan om een spelletje te kopen en hij zei dat hij het er wel kon vinden voor 10 euro. Ik geloofde er niets van maar in het midden van de mall was er een winkel waar ze enkel illegaal gekopiëerde spullen verkochten. Zonder problemen duidelijk want de politie liep er langs zonder er iets aan te doen.
Een plaatselijke sportleraar vroeg Guiga, Greg en mij ook een paar dagen geleden of we geen Alphaville Residençia zero ploegje wilde maken. Wij waren akkoord en waren deze zaterdag dus plotseling onderweg met 9 jongens van mijn ommuurde wijk om een wedstrijd te spelen tegen een lokale voetbalploeg uit de wijk Osascu (Villa Izabella). We hadden nog twee spelers nodig en die vonden we dan ook in de buurt van het veld, ze waren enorm verschillend van de mannen waar ik mee op stap was aangezien ze uit een plaatselijke favela kwamen. Moest je het niet weten, het verschil tussen rijk en arm is hier enorm zichtbaar. Tot nu toe heb ik het gevoel dat iedereen hier oftewel heel rijk of heel arm is, de middenklasse moet ik nog leren kennen. Maar dit allemaal terzijde! We speelden geweldig slecht op een slecht veld (zonder gras) met een slechte bal terwijl het 30 graden was. Dus niet echt mijn favoriete match. Ze hadden mij dan ook in de spits gezet zodat ik zo weinig mogelijk kon verknoeien. Het werd dan ook 2-2 zonder goals van de Gringo hier.
Fietsen hier is ook een hele opgave. Guga ging me eens meenemen voor een tochtje van 10 km....
20 kilometer later en ongeveer elke 700 miljoen bergen later lag ik afgepeigerd in mijn bed, duidelijk niet waarvoor ik getekend had toen Guga me vroeg of ik met hem wilde meegaan voor een fietstochtje.
Vandaag heb ik dan ook de andere afsers leren kennen in Sao Paulo. In een park waar iedereen stond te dansen voor spiegels. Het is hier dan ook toegelaten om overdreven sportief te zijn, overal in de parken en soms langs de straten staan optrekstaven (De echte naam ontglipt me even!), banken waarop iedereen aan het pompen is en allemaal verschillende dingen voor mensen die geen fitness kunnen betalen! Zoals ik dus. :) Ik heb mijn leven dan ook al serieus gebeterd! Elke dag sport: voetbal, lopen, fitness (in het park :p)of fietsen. Noem het maar op! Nu nog hopen dat ik zo snel mogelijk naar school kan, dan zit alles dik snor!
Een plaatselijke sportleraar vroeg Guiga, Greg en mij ook een paar dagen geleden of we geen Alphaville Residençia zero ploegje wilde maken. Wij waren akkoord en waren deze zaterdag dus plotseling onderweg met 9 jongens van mijn ommuurde wijk om een wedstrijd te spelen tegen een lokale voetbalploeg uit de wijk Osascu (Villa Izabella). We hadden nog twee spelers nodig en die vonden we dan ook in de buurt van het veld, ze waren enorm verschillend van de mannen waar ik mee op stap was aangezien ze uit een plaatselijke favela kwamen. Moest je het niet weten, het verschil tussen rijk en arm is hier enorm zichtbaar. Tot nu toe heb ik het gevoel dat iedereen hier oftewel heel rijk of heel arm is, de middenklasse moet ik nog leren kennen. Maar dit allemaal terzijde! We speelden geweldig slecht op een slecht veld (zonder gras) met een slechte bal terwijl het 30 graden was. Dus niet echt mijn favoriete match. Ze hadden mij dan ook in de spits gezet zodat ik zo weinig mogelijk kon verknoeien. Het werd dan ook 2-2 zonder goals van de Gringo hier.
Fietsen hier is ook een hele opgave. Guga ging me eens meenemen voor een tochtje van 10 km....
20 kilometer later en ongeveer elke 700 miljoen bergen later lag ik afgepeigerd in mijn bed, duidelijk niet waarvoor ik getekend had toen Guga me vroeg of ik met hem wilde meegaan voor een fietstochtje.
Vandaag heb ik dan ook de andere afsers leren kennen in Sao Paulo. In een park waar iedereen stond te dansen voor spiegels. Het is hier dan ook toegelaten om overdreven sportief te zijn, overal in de parken en soms langs de straten staan optrekstaven (De echte naam ontglipt me even!), banken waarop iedereen aan het pompen is en allemaal verschillende dingen voor mensen die geen fitness kunnen betalen! Zoals ik dus. :) Ik heb mijn leven dan ook al serieus gebeterd! Elke dag sport: voetbal, lopen, fitness (in het park :p)of fietsen. Noem het maar op! Nu nog hopen dat ik zo snel mogelijk naar school kan, dan zit alles dik snor!
dinsdag 2 augustus 2011
Eergisteren gingen we voor de eerste keer naar de kerk. Ik zag er helemaal niet tegenop want ik wilde wel eens weten hoe het er in Brazilië aan toe ging. Het was inderdaad helemaal anders, geen lege kerk met 6 bejaarden die eigenlijk niet goed weten waar het over gaat. Maar een volle kerk met mensen van alle leeftijden die enthousiast meezingen bij elk liedje. Dit betekent nu wel niet dat de kerk mijn favoriete plaats wordt om door te brengen op een zondagavond, want tussen de sfeer krijg je natuurlijk ook ellenlange Portugese preken waar je nog is bij moet rechtstaan ook.
Gisteren was dan weer een mindere dag, het plan was om samen met de mama in de morgen snel even een kaart te gaan halen voor mijn gsm. Snel is hier duidelijk nog niet uitgevonden. We hebben twee uur in die winkel gezeten terwijl iemand dat in orde moest maken. Je hebt dus traag en dan heb je Braziliaans traag. Voor de rest viel er niet al teveel te beleven, want mijn broers moeten allemaal al terug naar school en ik zat hier dan maar thuis wat met mijn vingers te draaien. Maar vandaag is het een vergadering met de directeur van mijn toekomstige school! Hopen dus dat ik zo snel mogelijk binnen geraak!
x Wannes
Gisteren was dan weer een mindere dag, het plan was om samen met de mama in de morgen snel even een kaart te gaan halen voor mijn gsm. Snel is hier duidelijk nog niet uitgevonden. We hebben twee uur in die winkel gezeten terwijl iemand dat in orde moest maken. Je hebt dus traag en dan heb je Braziliaans traag. Voor de rest viel er niet al teveel te beleven, want mijn broers moeten allemaal al terug naar school en ik zat hier dan maar thuis wat met mijn vingers te draaien. Maar vandaag is het een vergadering met de directeur van mijn toekomstige school! Hopen dus dat ik zo snel mogelijk binnen geraak!
x Wannes
zondag 31 juli 2011
Mijn eerste indruk
Ola pessoal! Ik krijg heel de tijd de vraag hoe het met mij is in Brazilië, dus ik heb dan maar besloten om een blog bij te houden.
Toen ik met mijn mede Afs'ers aankwam in Madrid zagen we meteen dat onze vlucht 7 uur vertraging had. Leve Iberia! Dus met zijn allen naar het Trypp hotel in Madrid. Na 1 uurtje slaap besloten we dan maar om terug naar de luchthaven te gaan en na elf uur op de vlieger te zitten kwamen we eindelijk aan in Sao Paulo. Ik was enorm zenuwachtig om mijn familie te ontmoeten, maar Gustavo, Guilherme, Gregorio en mijn nieuwe ouders bleken geweldig vriendelijke en toffe mensen te zijn! Mijn eerste indruk van Sao Paulo was dan weer minder, het zag er zeer vervallen en arm uit en het gaf vaak een slechte indruk door alle favela's die ik zag. Het is ook compleet onvatbaar aangezien er hier dubbel zoveel volk woont als in heel België.
Maar het deel waar ik woon is dan weer het tegenovergestelde, complete decadentie! Een ommuurde wijk die volstaat met villa's, shoppingcentra en Ferrari's.
Ik vond 20 euro voor een discotheek in Antwerpen al veel, maar als jongen hier betaal je hier al snel 100 euro om binnen te geraken. Waar je dan maximum 5 of 6 drankjes van kan drinken.
Het totaal tegenovergestelde van wat ik verwacht had!
Bonen en rijst zijn hier ook dagelijkse kost! Dus culinaire hoogstandjes moet ik hier niet echt verwachten.
Wat ik op dit moment het leukste vind is de vriendelijkheid van iedereen hier. Elke avond wordt er op een pleintje in Alphaville gevoetbald en iedereen die wil kan meedoen. Dus ook de estrangeiro uit België! Ik word op dit moment nog zwaar afgedroogd maar daar zal wel verandering in komen!
Gisteren was er ook een caipirinha feestje bij een vriendin van mijn broers, buiten het feit dat ik zo goed als niets verstond van wat iedereen tegen mij zei vond ik het een geweldige avond, er is me zelfs beloofd dat er een grote homeparty gegeven wordt vanaf het moment dat ik me verstaanbaar kan maken in het Portugees! Dus alleen maar goede vooruitzichten.
saudações do Brazil!
Toen ik met mijn mede Afs'ers aankwam in Madrid zagen we meteen dat onze vlucht 7 uur vertraging had. Leve Iberia! Dus met zijn allen naar het Trypp hotel in Madrid. Na 1 uurtje slaap besloten we dan maar om terug naar de luchthaven te gaan en na elf uur op de vlieger te zitten kwamen we eindelijk aan in Sao Paulo. Ik was enorm zenuwachtig om mijn familie te ontmoeten, maar Gustavo, Guilherme, Gregorio en mijn nieuwe ouders bleken geweldig vriendelijke en toffe mensen te zijn! Mijn eerste indruk van Sao Paulo was dan weer minder, het zag er zeer vervallen en arm uit en het gaf vaak een slechte indruk door alle favela's die ik zag. Het is ook compleet onvatbaar aangezien er hier dubbel zoveel volk woont als in heel België.
Maar het deel waar ik woon is dan weer het tegenovergestelde, complete decadentie! Een ommuurde wijk die volstaat met villa's, shoppingcentra en Ferrari's.
Ik vond 20 euro voor een discotheek in Antwerpen al veel, maar als jongen hier betaal je hier al snel 100 euro om binnen te geraken. Waar je dan maximum 5 of 6 drankjes van kan drinken.
Het totaal tegenovergestelde van wat ik verwacht had!
Bonen en rijst zijn hier ook dagelijkse kost! Dus culinaire hoogstandjes moet ik hier niet echt verwachten.
Wat ik op dit moment het leukste vind is de vriendelijkheid van iedereen hier. Elke avond wordt er op een pleintje in Alphaville gevoetbald en iedereen die wil kan meedoen. Dus ook de estrangeiro uit België! Ik word op dit moment nog zwaar afgedroogd maar daar zal wel verandering in komen!
Gisteren was er ook een caipirinha feestje bij een vriendin van mijn broers, buiten het feit dat ik zo goed als niets verstond van wat iedereen tegen mij zei vond ik het een geweldige avond, er is me zelfs beloofd dat er een grote homeparty gegeven wordt vanaf het moment dat ik me verstaanbaar kan maken in het Portugees! Dus alleen maar goede vooruitzichten.
saudações do Brazil!
Abonneren op:
Posts (Atom)