De voorbije drie weken stond ik elke dag op, gewoonlijk om 5.30 's morgens, met de gedachte om nog eens iets op mijn blog te schrijven. Maar ik moet toegeven dat ik de Braziliaanse levensstijl aan het overnemen ben. Zoals ik waarschijnlijk al tot treurens toe gezegd heb, bestaat er 'traag' en dan 'Braziliaans traag'.
Het enige waar ik maar niet aan kan wennen is het feit dat alles hier op het laatste moment beslist wordt, vooral omdat ik een totale controlefreak ben die in België meestal twee dagen op voorhand stuurde: "Vrijdagavond Mechelsplein om negen uur?". Hier weten ze meestal pas wat ze gaan doen nadat ze zich al klaargemaakt hebben om te vertrekken.
Na twee maanden en een half kan ik ook al zeggen dat mijn Portugees redelijk goed is! Het lijkt nog altijd op nachtwinkeluitbater Portugees, maar het kan er mee door! Ik spreek vooral omdat ik (gelukkig) met niemand op mijn school Engels kan praten, wat de andere Afs'ers wel kunnen. In het begin werd ik er compleet gek van omdat ik me altijd moest uitdrukken met rare geluiden en de vreemdste handgebaren, maar nu ben ik blij dat het zo liep! Want er is niets zo frustrerend als je gedacht niet te kunnen zeggen of geen fluit begrijpen van wat de mensen tegen je vertellen. Vooral op school is dat lastig, ik heb ontdekt dat bellen en leerkrachten verstaan het moeilijkste is! Voor de mensen die ooit in een land hebben gewoond waar ze een vreemde taal spreken, jullie weten dat je hier gewoon compleet selectief doof wordt! Ik kan hier een uur geïnteresseerd naar een leerkracht staan kijken en knikken zonder zelfs maar één woord gehoord te hebben van wat ze zei. Het enige probleem is dan altijd die onverwachte vraag in mijn richting: "Hoe zit dat in België, Waynez?" Ik heb het meestal pas door als de halve klas aan het staren is en probeer dan maar eens totaal gedesoriënteerd een antwoord te brabbelen op een vraag die je niet verstaan hebt! Dus mijn favoriete antwoord blijft: "Não entendi, de novo por favor e devagar!"
Waar ik me wel dood aan kan ergeren is het Engels op school, ik zie het nut er niet van om mensen Passive & Active te leren als ze nog niet eens 'Hello, I am ...' kunnen zeggen. Het is wel totaal niet hun fout! Ten eerste zijn die boeken voor Engels hier veel te moeilijk voor hen en ten tweede ben ik het merendeel van de Engelse les bezig met de lerares te verbeteren! Echt wel gigantisch frustrerend, maar ik heb de klas verteld dat wanneer de lerares afwezig is, ik Engels ga geven! Ik wil niet dikkenekkerig doen, maar ik ben er zeker van dat ze na twee lesuren van mij beter Engels zullen spreken als na tien jaar van deze leerkracht! Ik heb trouwens ook mijn traditie voortgezet van niets te begrijpen van fysica, chemie, biologie en wiskunde. Ze mogen mij dat uitleggen in elke taal die ze willen, ik zal het nooit begrijpen! Met enige schaamte kan ik dan ook zeggen dat ik een mooie 3,5 heb gehaald op mijn eerste test Wiskunde! Het was wel nog meer of evenveel dan de meeste andere jongens maar dat doet er niet toe!
Ondertussen heb ik ook mijn eigen fanclub op school, een groep van meisjes tussen de 7 en 12 jaar die constant staan te giechelen, met mij op de foto willen, altijd kusjes vragen en constant voor de deur staan van de klas om naar mij te zwaaien. In het begin was het wel geestig, maar nu begint het vervelend te worden! Dus een nieuw leuk zinetje: 'Para de me encarar!' (Stop met staren!) Meestal verschieten ze dan zo hard dat ze niet meer durven kijken voor de rest van de dag.
De verveling die mij tijdens eerste weken tijdens en na school overmeesterde is ook redelijk verdwenen! Ik heb nu wat dingen gevonden om te doen, bijvoorbeeld muziekschool!
Mama, dit is een mededeling voor jou. Laat het opsturen van die trompet al maar zitten, ik heb nog nooit zo'n bezorgd gezicht gezien als dat van mijn moeder hier toen ik haar vertelde dat ik binnenkort terug zou kunnen trompetteren! Haar woorden: ' Maar Wannes, ik weet toch niet hoor, ik hou zoveel van rust en zo'n trompet maakt toch wel veel lawaai en ik weet ook niet wat de buren er van zullen denken. Dus ik denk dat het beter is als je de trompet in België laat liggen, je kan hier altijd gitaar spelen hé!'
Na vijf minuten binnenshuis gitaar te spelen werd ik dan ook al verbannen naar de garage wegens: "Geluidsoverlast en het verstoren van het middagdutje van de rest van de familie". Maar ik deed het eigenlijk stiekem een beetje expres. Gewoon om haar te laten zien dat ik met een gitaar ook veel lawaai kan maken. En wees maar gerust, als jullie mijn versie van stairway to heaven met zang horen zouden jullie mij ook naar de garage sturen!
De muziekschool, eindelijk een activiteit gevonden die geen 100 euro per maand kost, waarschijnlijk omdat ze op de rand van één van de grootste favela's van São Paulo ligt!
Dat kan je er ook wel aan zien, om binnen te gaan moet ik langs een luguber straatje wandelen waar ik toch niet graag na zes uur 's avonds zou willen zijn. Maar het onderwijs is er super! Ik heb ook besloten om mij te concentreren op Braziliaanse muziek omdat het leuk is om iets anders te kunnen wanneer ik terugkom naar België. In januari ga ik me dan ook een Cavaquinho aanschaffen, een klein gitaartje met vier snaren speciaal om samba en pagode mee te spelen, het lijkt een beetje op een ukelele!
Het mindere aan de muziekschool is dat ik ook theorie moet volgen, op zich geen probleem, enkel het feit dat ik met 11-jarigen in de klas zit en we theorie leren die ik 12 jaar geleden in België gezien heb, steekt me wat tegen!
In het begin van het jaar had ik gezegd dat ik zou terugkomen als een totale spierbundel, maar daar ben ik blijkbaar te tam voor. Ik kan het gewoon niet opbrengen om mijn oefeningen te doen. Maar ik ga nog wel elke dag voetballen op ons eigen 'Alphaville openlucht zaalvoetbalveld'. Ik vind het gewoon al decadent om zo'n dingen te zeggen, maar zo is het wel! Daar staat elke avond een sportleraar die ervoor zorgt dat alles in goede banen geleid wordt en dat iedereen wat kan spelen. Er bestaat ook een 'Alphaville Residençial zero team'. Dat is eigenlijk gewoon een team van mensen die in mijn ommuurde wijk wonen. Ik zit ondertussen in het team en overlaatst moesten we een match spelen tegen het team van 'Alphaville Tennis Clube'.
De sportleraar had me gezegd dat ik te oud was om mee te doen, maar als ik zei dat ik 16 was en mijn redelijk lelijk beginnend baardje afschoor, mocht ik wel! In Brazilië zijn ze trouwens zeer klein, ik ben meestal de grootste! Terwijl ik in België echt Meneer middelmaat was! Maar ik moest dus de laatste man zijn op het veld, wat ik compleet haat! Omdat Brazilianen een specialiteit hebben om constant door mijn benen te spelen. Maar geen stress, we zijn compleet de mist ingegaan, met 5-0 verloren en geen enkele kans gehad. Maar ik was al zeer blij dat ik niet door mijn benen gespeeld was en dat de coach zei dat ik ongeveer de enige was die een beetje goed gespeeld had! Gregorio (mijn broer) zou normaal ook komen, maar die kwam er twee uur te laat aan en was compleet verbaasd dat de match al afgelopen was.... Brazilië.
Ik kan natuurlijk ook geen blog schrijven zonder te vertellen over de Braziliaanse vrouwen!
Toen mijn nektapijtje drie weken geleden de nektapijtjes van de New Kids liet verbleken besloot ik maar eens om naar de kapper te gaan. Hier in Brazilië hebben ze de trend om veel te veel werknemers en veel te weinig klanten te hebben. Dus ik kwam binnen in de kapperszaak en het leek wel een scene weggeplukt uit een slechte 'feel good Hollywoodfilm'. Allemaal super enthousiaste zwarte vrouwen met gigantische geblondeerde afros of ander vreemd haar! Al een beetje gênant op zich, maar het werd pas echt gênant toen ze allemaal rond mij stonden terwijl mijn haar geknipt werd en niet konden zwijgen over de kleur van mijn haar en mijn ogen! Wel zeer vriendelijk allemaal en belachelijk goedkoop, het enige goedkope hier in Alphaville, samen met schoenpoetsers dan!
Omdat alles hier zo duur is ga ik graag naar São Paulo, een stad die trouwens zo lelijk is als de pest! De steden vallen hier totaal niet te vergelijken met de steden in Europa waar schoonheid bewaard wordt! Hier is het een grote verzameling appartementen van dubbel zo hoog als mijn geliefde Boerentoren in Antwerpen. Indrukwekkend dat wel, maar alles geeft hier zo een vervallen indruk. Ik ben vergeten of ik het al verteld heb, maar cafés zijn meestal een garage met wat plastieken stoelen er in. En waar je ook komt zal je overal wel huizen zien staan gemaakt van hout, afval en golfplaten! Zo een dingen doen je beseffen dat je hier echt nog wel in een derdewereld land woont! De stank van de meest vervuilde rivier van Zuid-Amerika doet er ook niet veel goed aan.
Maar toch ondanks al deze dingen ben ik stilaan verliefd aan het worden op deze stad, de sfeer die er hangt op straat, de mensen die vriendelijk zijn buiten proportie! De aangenaamheid van sommige wijken om in te wandelen, de prachtige en gigantische parken! De honderden nachtclubs die São Paulo heeft! Ik kan begrijpen dat lang niet iedereen deze stad zou kunnen appreciëren, vooral wegens de gigantische armoede en lelijkheid, maar ik heb mijn hartje er al aan verloren!
Het blijft wel redelijk gevaarlijk, vorige week was er dan ook een bankoverval 200 meter van mijn huis!
Echt eentje uit de films! En het busje van een andere Afs-student is hier ook al overvallen en alles was gestolen. Dus ik moet er rekening mee houden dat ik niet meer in het veilige Antwerpen zit! Maar zo lang ik niet met horloges, I-Pod of Gsm op straat loop, zijn er niet al te veel problemen.
Twee weken geleden moest ik ook afscheid nemen van João, onze buur en de beste vriend van Gustavo. Hij was ondertussen ook één van mijn beste Braziliaanse vrienden geworden, Maar hij was al de tweede die naar Duitsland vertrok om daar te gaan studeren. Maar geen probleem! Dat wordt volgend jaar een matchke van Bayern München meepikken daar en een keer te zien hoe Oktoberfest er aan toe gaat!
Hij gaf een homeparty om dag te zeggen. In België hebben we de geweldige dijkel en de flesser, waar ze hier trouwens nog elke keer van onder de indruk zijn! Maar hier vinden ze het leuk om de alcohol in je mond in brand te steken en dan door te slikken! Ik heb het ook eens geprobeerd, redelijk tot zeer hard gefaald aangezien je je mond moet sluiten en dan schudden. Maar ik was natuurlijk vergeten mijn mond eerst te sluiten, dus hing ik helemaal vol. Ik zal mij eens taggen in het filmpje op facebook. Dan kan iedereen nog eens goed lachen!
De volgende dag was het dan AFS-weekend in het stadje Americana met alle gringos van de staat São Paulo. Daar al naar toe met een serieuze kater, want ik wilde het in brand steken natuurlijk een paar keer proberen! Maar ik had verwacht dat het weekend zoals in België ging zijn, met semi-leuke activiteiten en 's avonds een "Feestje".... Niet dus, na twee uur op een bus te zitten komen we aan in een klooster waar één vrijwilligster ons staat op te wachten. Ik zag het al aankomen dat ik me steendood ging vervelen en ja hoor, mijn instinct laat me nooit in de steek! Een hele dag naar dezelfde saaie zever luisteren als ik al ettelijke keren in België had gehoord, ik weet ondertussen wel dat ik niemand mag zwanger maken, geen heroïne in mijn aders mag spuiten en niet met vreemde mannen meerijden die een beetje op Dutroux lijken.
Maar de mensen waren super leuk en we hebben er nog het beste van gemaakt! Door 's avonds een beetje muziek te maken en de volgende dag niet aan de activiteit mee te doen en een waterballonnengevecht te houden, niet echt mijn definitie van superpret, maar roeien met de riemen die je hebt zou ik zo zeggen!
Voor de rest heb ik altijd wel iets te doen, zoals op zondag naar de Spaanse mis gaan in plaats van de Portugese. Vooral omdat de Spaanse maar een halfuurtje duurt en de Portugese een uur en een half! Dat houd ik echt niet vol, vooral niet dat constant rechtstaan en terug gaan zitten. Dat is echt dikke miserie! Het enige probleem is dat ik totaal niets versta van die Spaanse mis, zelfs nog minder dan van de Portugese, maar het is of een half uurtje in het rond staren of een uur een half proberen niet te sterven van verveling, dan is de keuze snel gemaakt voor mij!
Om af te sluiten ga ik nog twee verhaaltjes vertellen en lekker lang, want tegen de tijd dat ik de volgende blog schrijf ben ik waarschijnlijk al zo goed als terug in België mijzelf kennende.
Ik ben vorige week op een vrije woensdag samen met Christina en Céline als vrijwilliger gaan helpen in een favela -eigenlijk moet je comunidade zeggen- om daar met de kindjes te spelen, ze te wegen en te zien of alles goed met hen ging. Het was waarschijnlijk de meest memorabele ervaring die ik tot nu toe in Brazilië meegemaakt heb. Met een klein hartje ging ik samen met de gastmoeder van Céline, Christina, Céline en een vrijwilligster de kleine straatjes van een favela in het noorden van São Paulo in.
Ik had ze al van buitenaf gezien, want São Paulo is vergeven van de favelas. Als ik vanuit Alphaville de snelweg oversteek dan zit ik in één, redelijk absurd omdat in Alphaville alleen rijke mensen wonen. Maar ze hebben mij uitgelegd dat daar de plaats is waar de meiden en de tuiniers van de huizen hier wonen.
Wat ik daar zag had ik me nooit op voorhand kunnen inbeelden. Overal vuilnis, zelfgebouwde kramikkelige huizen en kleine gore straatjes die super steil naar boven liepen omdat de favelas meestal op een heuvel of berg gebouwd worden. Het eerste gezin waar we "binnen" gingen had één ruimte om in te wonen en sliep met zes in één bed. Toen de vrijwilligster de mama des huizes vertelde dat wij buitenlanders waren die kwamen helpen, werden we zo goed als de grond ingestaard. Ik kon haar langs de ene kant wel begrijpen, want wat kwamen rijke westerlingen uit Europa zich bemoeien met haar zaken en een beetje de heilige komen uithangen in haar huis.
Maar haar gedacht veranderde snel toen ze zag hoe graag haar kinderen ons hadden en hoe gelukkig we ze konden maken, al was het maar voor één dag.
Hulp is hier trouwens zo nodig! Het kindersterftecijfer in de favelas liep zo hoog op dat er iets aan gedaan moest worden en met organisaties zoals degene waarmee ik werkte is dat cijfer al serieus gedaald. De opdracht is redelijk simpel, veel van de kinderen hier worden verwaarloosd en krijgen geen eten. Dus onze taak was, de kindjes wegen en zien of ze een positieve evolutie maakten tegenover de vorige keer. Zo niet, ze vol eten en drank steken en met de ouders proberen te praten en een oplossing voor het probleem vinden! Mijn taak was vooral de kinderen bezighouden tussen het wegen en het eten door! Het was 'Dia das Crianças', dus er waren balonnen, waarmee ik nu honden, zwaarden, kronen en hartjes mee kan maken!! Tekenpapier, ballen, groepsgezelschapsspelen en genoeg snoep en frisdrank om een lange Belgische winter mee door te komen. Alles vond plaats in de plaatselijke kerk en de vreemde blikken van in het begin van de dag veranderden stilaan in dankbaarheid.
Kinderen die op het einde van de dag wanneer je ze naar huis hebt gebracht hun "deur" sluiten zodat je niet meer buitenkan, veroveren toch wel echt u hartje! Vooral omdat ze in zo een miserie leven. Ik had nooit gedacht dat ik me voor vrijwilligerswerk zou opgeven, want normaal ben ik niet zo.
Maar na die dag twijfelde ik geen seconde meer, ik voelde me zelfs een beetje schuldig omdat ik in Alphaville woon! Maar vanaf nu dus elke maand zeker één keertje mij inzetten voor de Braziliaanse gemeenschap!
Om mee te eindigen nog een totaal ander verhaal, onze klas was geselecteerd om mee te doen aan 'Ultimo Passageiro' een tv programma waar je een reis naar Cancun mee kan winnen als je de opdrachten wint tegen de andere school! Wanneer de producenten naar onze school kwamen maakte ik hen zeer duidelijk dat ik niets wilde doen, aangezien het grootste deel van het programma een quiz is. 'Não quero fazer nada!!!' Daar aangekomen moesten we ons klaarmaken, maar dan besef je pas hoe een valse wereld televisie is! Ik zat in het publiek van mijn school aangezien ik reserve was. Eerst moesten we een paar keer opnieuw ons enthousiasme opnemen omdat de publiek opjutter het nooit goed genoeg vond! Vervolgens moesten we reclame maken voor een plaatselijke frisdrank en luid 'Guarana; Energia que contagia!' roepen en allemaal tegelijk van ons blikje drinken. Ik voelde mij als een complete debiel, want alles was zo extreem fake! Maar ik was al blij dat ik geen opdrachten moest doen zoals de opdracht met de geweldige naam 'Disco baby'.
Natuurlijk keerde het lot zich tegen mij, onze teamkapitein werd gediskwalificeerd omdat hij al drie keer in de microfoon 'filho de puta' had geroepen en de producenten dit natuurlijk konden horen. Dus een medewerker van de show naar het publiek, "wie is de reserve van Colégio Alphacastello". Met een diepe zucht en lang gerekte "fuuuuuuuuuuuuuuuuuuuck" ging ik het t-shirt aandoen waar mijn naam op stond en sloot vanachter in de rij aan om mijn quizvraag te beantwoorden. Gelukkig was de tijd op voor ik aan de beurt was maar het was toch even stressen! Ik ga in ieder geval op nationale Braziliaanse Tv verschijnen!
Uiteindelijk is het de bedoeling van het spel om de juiste sleutel te kiezen die je bus zal starten en met die bus zou je dan naar Cancun gaan. Ons team was aan het winnen en had maar twee sleutels om uit te kiezen terwijl de andere teams er nog respectievelijk zeven en negen hadden. Wij kozen natuurlijk de verkeerde en het team met nog zeven sleutels won! Heel mijn klas gigantisch depressief, het enige wat hen nog een beetje opvrolijkte was dat iemand van het andere team van zijn stokje ging! Dus een gezamelijke 'viadoooo' was hier wel op zijn plaats. Het Portugese equivalent van 'Strandjeaneeeet'.
Erna zouden we met de hele klas iets gaan doen, maar de helft was te depressief en besloot naar huis te gaan! Ik zou sowieso niet op de reis meegekund hebben, want die is pas volgend jaar! Dus ik maakte mij er niet al te druk over. Maar ik heb al veel te veel geschreven, hopelijk dat er iemand blijft lezen tot het einde! Ik vertrek nu ook in mijn geleend 'Sergio K' hemdje naar een discotheek in São Paulo! Dus folks, Tchau e até logo!! xxxxx
