8 December 2011, ondertussen al bijna twee maanden dat ik niets meer geschreven heb. Ik wil deze blog dan ook weer traditioneel beginnen met mijn excuses hiervoor en de valse belofte dat ik snel weer zal schrijven.
Terwijl ik als toekomstige pulitzerprijs winnaar mijn Nederlands toch een beetje zou moeten onderhouden. "Inderdaad, ik zie het groot!"
Ik moet nu toch even in mijn geheugen graven, want twee maanden is toch wel een serieuze hap om neer te pennen. Maar gelukkig ben ik nog altijd de grootste toerist die in Brazilië rondloopt en ga ik nergens naartoe zonder mijn trouwe camera -die ondertussen wel een beetje kuren begint te krijgen- die dient als mijn visueel geheugen!
Heel, heel, heel lang geleden toen ik nog in Alphaville woonde, vertrok ik weer eens naar een discotheek om daar de Braziliaanse rapper Marcelo D2 te aan het werk te zien. Iedereen was superenthousiast, buiten ik.
Ik was al in slaap gevallen in de auto op de weg er naartoe, vond 90 reias te duur, kende maar één nummer van hem en kon het niet meezingen omdat het te snel ging. Daar aangekomen moesten mannen en vrouwen dan nog eens in een aparte rij aanschuiven om binnen te geraken en aangezien ik de enige jongen was stond ik daar geweldig te sjarelen.
Maar alle miserie was over toen ik binnenkwam. Het leek er op dat de organisatie voor de zekerheid een paar camionladingen extreem knappe vrouwen had afgeleverd! Ik weet dat ik dit blijf herhalen, maar ik blijf echt verbaasd en vraag me steeds af van waar al dat schoon volk blijft komen!
De techniek om vrouwen aan te spreken in het Engels en vooral te vermelden dat je geen Braziliaan bent werkt nog steeds, maar buiten dit leuke extraatje was het eigenlijk een redelijk droge avond. Zoals overal in São Paulo was het geweldig druk en was ik het merendeel van de tijd gewoon iedereen kwijt.
De dag ervoor was ik ook eens naar de school van 'Céline' gegaan en het was totaal verschillend als de mijne.
Ik ging er altijd al van uit dat alle scholen hier totale chaos zouden zijn en dat leraren in andere scholen ook uitgingen met de leerlingen. Daar zat ik even fout, er bestaan dus wel degelijk scholen in Brazilië waar je moet opletten en nota's maken! Maar over het algemeen heb ik me er wel echt geamuseerd. De lerares Engels sprak een geweldige mix van Portugees en Engels en probeerde dit dan nog eens te combineren met een Brits accent. Wat haar redelijk belachelijk maar ook wel schattig maakte.
Er was ook geen sprake van dat ze mijn naam juist kon uitspreken, dus hield ze het bij 'W' (zeg: Dabeljoe')
Ze hebben hier in het algemeen wel problemen met mijn naam: Waynez, Wannish, Wallace en zelfs de occasionele Willis. Ik moet wel toegeven dat ik echt een schijtnaam heb om in het Portugees uit te spreken, maar ik heb al geluk dat ik geen 'r' of 'g' in mijn naam heb, dan was het helemaal om zeep geweest.
Tijdens de speeltijd had de klas dan speciaal het voetbalveld gereserveerd om met de gringo te voetballen.
Ik maakte dan weer gebruik van mijn geweldige talent om een hele match niets te doen, buiten de bal drie keer met een -al zeg ik zelf- geweldige klasse in doel te trappen zonder de keeper zelfs maar een kans te geven.
Ik zorgde zelfs nog voor meer spektakel door geweldig op mijne zak te gaan doordat ik niet meer kon remmen en daardoor maar moest duiken in het publiek. We wonnen de match met 3-2 en de drie meisjes die me hadden gevraagd om voor hen te scoren hadden allemaal hun zin gekregen!
Het enige nadeel was dat ik naar goede gewoonte na de match zo rood als een krab zag -wat op zich wel genant is- en dat mijn pols door mijn duik er uitzag als een bovenmaatse salami.
Na de les dus met Céline en wat andere vrienden naar het ziekenhuis. Aangezien het in Brazilië in een privaat hospitaal voor een consultatie evenveel kost als een hersenoperatie in België besloot ik maar om naar een publiek hospitaal te gaan. Ik heb al veel slechte beslissingen gemaakt in mijn leven, maar de deze was toch een straffe. Na drie uur te wachten naast mensen die er uitzagen alsof ze nog exact 15 minuten te leven hadden, mocht ik binnen om foto's te nemen van mijn pols.
Na de foto's was het weer een uurtje wachten tot ik uiteindelijk de uitslag mocht weten. Ik wil niet grof zijn, maar de vrouw zag eruit en sprak alsof ze de week ervoor haar afstoffer had ingeruild voor een medisch diploma. Ze vertelde me dat er niets gebroken was en dat ik naar huis mocht gaan. Een verbandje of iets in die aard was er zelfs teveel aan. Na vier uur wachten ging ik dus extreem pissig naar huis en tot op de dag van vandaag heb ik nog serieus last van die pols! Het zal er ook wel mee te maken hebben dat ik daarna nog verschillende keren tegen de vlakte ben gegaan, maar dat terzijde.
Voor de rest, ben ik die dagen nog veel gaan feesten. Heb ik veel dagen totaal niets uitgestoken en ben ik braaf naar mijn examens gegaan op school. Maar op een dag kwam mijn counselor naar mij omdat ze dringend eens met mij moest babbelen. Ik voelde al dat er iets niet in orde was en mijn gedachten bleken juist te zijn.
De moeder van mijn eerste gastfamilie had bij Afs naar het schijnt aan één stuk door zitten te bellen om te zeggen dat ik me niet aan de regels van het huis hield. Mijn counselor zei dat het voor mij dan ook geen goed idee was om daar te blijven wonen. Er waren regels gemaakt zoals;
- Niet aan je voeten krabben als ze jeuken.
- Bestek anders vasthouden.
- Niet in alle zetels van het huis zitten.
- Thuis geen koekjes en drankjes benuttigen.
- In de namiddag geen plezier maken met de broers of andere activiteiten, maar lezen en studeren! ...
- Niet zonder schoenen rondlopen en ook niet in onderbroek rondlopen in het huis.
...
Ik kan hier nog een pagina of twee aan toevoegen en wat ik ook deed, elke dag kwamen er van die absurde regels bij. Dus werd er overeengekomen dat ik in de maand december bij de familie van de Afs-presidente van São Paulo zou wonen, de familie Ximenes. Ze vertelden me dat ze in Vila Madalena woonden. Ik kon het niet laten om op dat moment een sprongetje van geluk te maken. In plaats van altijd die lange reis te maken naar São Paulo zou ik in mijn zomervakantiemaand in het uitgaanscentrum van São Paulo wonen! Vila Madalena, de wijk van de kunstenaars en muzikanten.
Alles gebeurde daarna ook heel snel, ik nam in vrede afscheid van mijn eerste familie en we kwamen overeen dat ik nog vaak zou langskomen om te vertellen hoe het met mij gaat! mijn broers zullen in ieder geval altijd mijn broers blijven. Deze vrijdag ga ik er dan ook eten en zet ik erna een stapje met hen in de wereld.
Dus ineens woonde ik in São Paulo, nog altijd in een huis maar niet meer in een ommuurde wijk waar niets te doen viel, maar dicht bij het centrum van één van de grootste steden ter wereld!
Ik zag al meteen dat ik het hier leuk ging vinden. Het eerste wat ik zag wanneer ik aankwam was een bordje met het opschrift: 'Nesta casa só tem maluco e cada vez tá chegando mais! Vertaald als: In dit huis wonen enkel gekken en elke keer komen er meer bij.
Geen enkel woord hiervan is overdreven! Het contrast met mijn eerste familie kon niet groter zijn.
Om twee uur 's nachts op een normale weekdag met mijn nieuwe gastvader en een fles wijn naar het meest psychedelische werk van Frank Zappa luisteren is hier bijvoorbeeld geen uitzondering!
Onze kerstboom lijkt recht uit een Tim Burton film te komen met doodskopjes en andere vreemde dingen, plus het is waarschijnlijk de enige Braziliaanse familie die Sinterklaas viert! Het heeft er waarschijnlijk iets mee te maken dat Alice, de dochter, een jaar in Nederland heeft gestudeerd met Afs.
En het is ook eigenlijk de eerste keer dat ik activiteiten met de familie doe hier! Bij het woord activiteiten denk dan aan sightseeing in de stad, koekjes bakken met de neefjes en nichtjes voor Sinterklaas, naar een tentoonstelling van Miles Davis gaan, pottenbakken in de buurt en mijn nieuwe zus voor haar verjaardag meenemen naar de laatste Twilight film, die uiteindelijk niet zo slecht was als ik eerst verwachte! Ik had ook een andere reden om te gaan kijken, namelijk dat er zich een stukje in Brazilië afspeelt en dat R. Pattinson een poging tot Portugees doet. Wat extreem grappig is en waar ik over het algemeen geen fluit van verstond. Hij moet nog wat werken aan zijn accent.
Voor de rest ben ik hier nog een paar keer uitgegaan: "Ooh wat is het leuk om daarna niet altijd twee uur te moeten terugkeren of ergens te blijven slapen, maar in plaats zeven euro voor een taxi te betalen!"
Ik heb hier dan ook mijn Duveltje gevonden, een bar met bieren van over de hele wereld! Maar ik vond 'de hele wereld' wat relatief, aangezien 80 % van de kaart bestond uit Belgische bieren. Wat natuurlijk een vlaag van patriotisme en vaderlandsliefde deed opflakkeren! Het enige nadeel aan de bar was dat je bijna miljonair moest zijn om meer als twee drankjes te betalen. Een grote fles Duvel koste dan ook een whopping '81' euro.
mijn nieuwe buurt ben ik ook veel meer het echte Brazilië aan het ontdekken! Geen Lamborghini's, villa's, pizzas van 30 euro en ommuurde wijken meer voor mij! Maar het echte leven hier, shoppingstraten waar je alles kan kopen voor minder dan 5 euro waar ik me voor het eerst in lange tijd nog eens oncomfortabel voelde!
Gigantische fruitmarkten waar dingen lagen die ik nog nooit in mijn leven had gezien en misschien ook nooit meer wil zien.
Neerzitten bij een straatverkoper waar je een armbandje hebt gekocht en meer als een uur zijn levensverhaal aanhoort, dat trouwens geweldig geestig was aangezien ik vermoed dat hij aan de geestveruimende middelen zat.
Maar dus het echte leven hier, inclusief miserie en armoede maar ook veel vriendelijker en gelukkiger. Ver weg van het Braziliaanse Brasschaat. Waar ik, versta me niet verkeerd, ook gelukkig was!
Maar nu ga ik nog een beetje genieten van mijn welverdiende vakantie en ben ik toch ook al stiekem een beetje aan het aftellen naar mijn reis van een maand langs de kustlijn van Brazilië! Ik blijf het ook vreemd vinden dat ik hier kerst en nieuw ga vieren bij een temperatuur van meer als 30 graden.
Groetjes voor jullie allemaal en ik zend wel wat warmte en samba vibes!
want vergeet niet;
Samba é o som e Brasil é o lugar!
Beijos xxx
