Na 3 weken

Het was weer eens een tijdje geleden dat ik nog eens schreef, dus hier ben ik weer!
Eerst en vooral, misschien wel één van de belangrijkste onderdelen van de uitwisseling, school!
Het was dikke miserie! Bloed, zweet en tranen heeft het mij, mijn counselor en de familie Rheingantz gekost om een school te vinden in onze buurt! Zeer frustrerend voor mij trouwens. De eerste school waar we langsgingen zei dat ze er een goed gevoel bij hadden om mij te ontvangen en dat ze zeker geïnteresseerd waren in een Europeaan op hun school! Na drie dagen niets van de school gehoord te hebben besloten we eens zelf te bellen hoe het zat. Blijkbaar mocht ik niet komen en hadden ze ons niet verwittigd. Lekker Braziliaans :)
Doe daar nog eens 3 scholen bij, allemaal hetzelfde verhaal! Voor mij was dat dan ook elke dag vroeg opstaan, - dat noemde ik toen nog vroeg - om naar een school te gaan waar ik geen fluit begreep van wat iedereen tegen mij aan het brabbelen was en gewoon moest glimlachen en knikken.
Uiteindelijk na al die pogingen hadden ze hier een school gevonden, we besloten er eens naartoe te rijden om eens rond te kijken. Na een uur en een kwartier rijden, kwamen we uiteindelijk aan bij een school met exact 12 klasjes (1 voor elk jaar). Het enige dat daar groot was, was een voetbalveld met tribune. Om er even bij te vermelden, het was ook langs drie kanten omringd door favela's, altijd leuk. :)
Super vriendelijke mensen wel, zoals overal hier trouwens! Ze lieten mij ongeveer elk hoekje van hun 15 vierkante meter grote school zien! Eenmaal thuisgekomen vond mijn moeder toch dat het te ver was en kon de zoektocht opnieuw beginnen! Dus maakte mijn counselor, die het ook stilaan beu was denk ik, een afspraak met de assistent van de burgemeester van Barueri mijn gemeente). Daar binnen gekomen zat een enorm figuur in een voetbal t-shirtje. We kwamen binnen, legden mijn situatie uit en na even stil na te denken vroeg hij mij wat mijn favoriete ploeg in Brazilië was. Vreemd vond ik al, maar ik antwoordde zelfzeker Palmeiras! Toen helemaal op zijn Braziliaans ontstond er een discussie tussen ons, aangezien hij een Corinthians supporter was, (grote vijanden, vergelijk het met RAFC - Beerschot). Ik verstond er weer niets van maar Janaina en zijn drie assistentes vertaalden alles netjes voor mij.
Daarna maakte hij één telefoontje en het was in orde, ik was ingeschreven in Colégio Alfacastello.
Dus de dag erna meteen een uniform gaan kopen, ik zie er uit alsof ik recht uit de film New Kids: Turbo ben gestapt, maar het slaapt wel lekker tijdens filosofie, sociologie, geschiedenis,....
De dag erna met een klein hartje naar school, niet goed wetende wat me te wachten stond. Imponerend en onvriendelijk was het alleszins niet! Ik kwam binnen, kreeg meteen een dikke smakkerd van de leerkracht en iedereen was plotseling mijn beste vriend in die klas! Dus complete shock, want elke leerkracht heeft hier de gewoonte om in het begin de hele klas af te gaan, iedereen knuffels en kussen te geven en te vragen hoe het verder in het leven gaat. Aangezien ze ook altijd een kwartier te laat binnen komen kan je je voorstellen dat er niet veel les meer overblijft! Als je dat al les kan noemen, tijdens mijn eerste les chemie probeerde iemand mij te leren shuffelen, duidelijk geen talent! Tijdens de overige lessen is iedereen altijd aan het zingen, dansen, roepen, rondlopen, vechten, naar buiten gaan, i-pod aan het luisteren, op zijn laptop facebook aan het checken of een filmpje aan het kijken. Alles kan en alles mag! Zolang de leerkracht zijn ding maar kan vertellen voor degenen die willen luisteren! Lukt meestal niet, maar soit! Ik amuseer mij er en dat is het belangrijkste!
Het enige wat ze hier echt moeten leren is later beginnen. De schoolbuschauffeur zei op mijn eerste dag doodleuk dat hij elke dag om 6.00 's morgens aan mijn deur zou staan! Nog maar weinig momenten in mijn leven gehad dat ik zo down was als wanneer ik dat hoorde. Elke dag om 5.30 opstaan is hel! Gelukkige heb ik veel sociologie, filosofie en een pyjama uniform!
De schoolbus op zich is wel lachen, zitten veel mannetjes op van 10 jaar die vanaf ze uit hun huis zijn en in de bus zitten kilo's snoep in hun gezicht steken en luidkeels mee proberen te zingen met Justin Bieber! Totaal onverstaanbaar! Heel geestig dat alle Brazilianen proberen mee te zingen met engelse liedjes! Vandaag was 'I just wanna make you sweat' van Snoop Dogg dan ook ' I joest nanna mejka yioe sweisch!
Ik krijg er ook pakken Belgische chocolade van meisjes die op andere scholen zitten en wordt gratis samba lessen aangeboden!! En vanavond naar een verjaardagsfeestje van iemand die ik vandaag in de bus heb leren kennen! Nog even terzijde, leuke post van iemand uit mijn klas: 'Caio Ribeiro Oliveira:

Hoje joguei bola com o Messi da Belgica! Vertaald, vandaag speelde ik voetbal met de Messi van België! Ik hou van de mensen hier, de middagdutjes, meestal ook het eten (buiten iets ranzig dat lijkt op houtzaagsel en er ook naar smaakt!) Morgen trouwens voor de eerste keer naar een echte Discotheek. Duur maar zeker de moeite waard zeggen ze! Het is trouwens open bar, grote vergissing om dan een Belg binnen te laten, ik krijg mijn geld er wel dubbel en dik uit!!!

Beijos Wannes

Ondertussen in Brazilië

Het is nu een paar dagen geleden dat ik voor de laatste keer iets geschreven heb en ondertussen is er weer veel gebeurd! Ik begin op dit moment echt de verschillen met Europa te zien, Greg en ik waren naar een winkelcentrum gegaan om een spelletje te kopen en hij zei dat hij het er wel kon vinden voor 10 euro. Ik geloofde er niets van maar in het midden van de mall was er een winkel waar ze enkel illegaal gekopiëerde spullen verkochten. Zonder problemen duidelijk want de politie liep er langs zonder er iets aan te doen.
Een plaatselijke sportleraar vroeg Guiga, Greg en mij ook een paar dagen geleden of we geen Alphaville Residençia zero ploegje wilde maken. Wij waren akkoord en waren deze zaterdag dus plotseling onderweg met 9 jongens van mijn ommuurde wijk om een wedstrijd te spelen tegen een lokale voetbalploeg uit de wijk Osascu (Villa Izabella). We hadden nog twee spelers nodig en die vonden we dan ook in de buurt van het veld, ze waren enorm verschillend van de mannen waar ik mee op stap was aangezien ze uit een plaatselijke favela kwamen. Moest je het niet weten, het verschil tussen rijk en arm is hier enorm zichtbaar. Tot nu toe heb ik het gevoel dat iedereen hier oftewel heel rijk of heel arm is, de middenklasse moet ik nog leren kennen. Maar dit allemaal terzijde! We speelden geweldig slecht op een slecht veld (zonder gras) met een slechte bal terwijl het 30 graden was. Dus niet echt mijn favoriete match. Ze hadden mij dan ook in de spits gezet zodat ik zo weinig mogelijk kon verknoeien. Het werd dan ook 2-2 zonder goals van de Gringo hier.
Fietsen hier is ook een hele opgave. Guga ging me eens meenemen voor een tochtje van 10 km....
20 kilometer later en ongeveer elke 700 miljoen bergen later lag ik afgepeigerd in mijn bed, duidelijk niet waarvoor ik getekend had toen Guga me vroeg of ik met hem wilde meegaan voor een fietstochtje.
Vandaag heb ik dan ook de andere afsers leren kennen in Sao Paulo. In een park waar iedereen stond te dansen voor spiegels.  Het is hier dan ook toegelaten om overdreven sportief te zijn, overal in de parken en soms langs de straten staan optrekstaven (De echte naam ontglipt me even!), banken waarop iedereen aan het pompen is en allemaal verschillende dingen voor mensen die geen fitness kunnen betalen! Zoals ik dus. :) Ik heb mijn leven dan ook al serieus gebeterd! Elke dag sport: voetbal, lopen, fitness (in het park :p)of fietsen. Noem het maar op! Nu nog hopen dat ik zo snel mogelijk naar school kan, dan zit alles dik snor!

Eergisteren gingen we voor de eerste keer naar de kerk. Ik zag er helemaal niet tegenop want ik wilde wel eens weten hoe het er in Brazilië aan toe ging. Het was inderdaad helemaal anders, geen lege kerk met 6 bejaarden die eigenlijk niet goed weten waar het over gaat. Maar een volle kerk met mensen van alle leeftijden die enthousiast meezingen bij elk liedje. Dit betekent nu wel niet dat de kerk mijn favoriete plaats wordt om door te brengen op een zondagavond, want tussen de sfeer krijg je natuurlijk ook ellenlange Portugese preken waar je nog is bij moet rechtstaan ook.
Gisteren was dan weer een mindere dag, het plan was om samen met de mama in de morgen snel even een kaart te gaan halen voor mijn gsm. Snel is hier duidelijk nog niet uitgevonden. We hebben twee uur in die winkel gezeten terwijl iemand dat in orde moest maken. Je hebt dus traag en dan heb je Braziliaans traag. Voor de rest viel er niet al teveel te beleven, want mijn broers moeten allemaal al terug naar school en ik zat hier dan maar thuis wat met mijn vingers te draaien. Maar vandaag is het een vergadering met de directeur van mijn toekomstige school! Hopen dus dat ik zo snel mogelijk binnen geraak!
x Wannes