De Noordoostenreis

Vandaag 14 maart 2012 zijn mijn ouders exact twintig jaar voor de wet getrouwd, waarvoor een dikke proficiat! Dit was dan ook een goede reden om nog eens iets op mijn blog te schrijven, daar vroegen ze immers al een hele tijd om. Namelijk over de fantastische reis van in januari. Het is ondertussen al wel een dikke maand geleden dat ik terug in São Paulo ben, dus is het logisch dat ik al veel van de dingen vergeten ben. Ik had gelukkig de geweldige gewoonte van de Vincenten overgenomen om alles wat er gebeurde netjes in een schriftje bij te houden. Waarschijnlijk is dit een normale afwijking als je uit een familie van schrijvers komt.
Voor de mensen die nog niets over de reis weten, ik ben in januari met vijftig andere uitwisselingsstudenten de hele kustlijn van Brazilië afgereisd, waarna we het binnenland introkken om de hoofdstad Brasilia te bezoeken.
Alles begon in São Paulo waar de studenten samen kwamen om gezamenlijk naar Rio de Janeiro te vertrekken. Er stonden twee gigantische bussen, twee dezelfde reizen die exact het tegenovergestelde traject deden. Natuurlijk zag ik alleen maar geweldig knappe vrouwen in de andere bus stappen en tegen mij begon er enkel een gigantisch grote, hyperactieve en irritante Amerikaan te babbelen, ik had er al even geen zin meer in. Gelukkig merkte ik al snel mijn Limburgse maat Ian op die ik al niet meer had gezien sinds we naar Brazilië vertrokken en met een subtiliteit om "U" tegen te zeggen lukte het me om me van de Amerikaan te verlossen.
Rio de Janeiro is ongeveer een vijf tot zes uur rijden van São Paulo en aankomen in Rio is redelijk tot zeer geweldig. De stad is volledig omringd door bergen, je kan de Cristo al zien staan van geweldig ver en het deed me toch iets om langs de stranden Copacabana en Ipanema te rijden. Aangekomen in het hotel bleek het dat we de kamerindeling in de eerste hotels niet zelf mochten beslissen, ik werd in een kamer ingedeeld met een Taïwanees die zo goed als geen Engels of Portugees sprak en een geweldig vriendelijke Turk. 'S avonds trokken we dan met zen allen naar een marktje recht over het legendarische strand Copacabana. Waar alle vijftig blankjes veel te veel geld hebben uitgegeven. Ik weet nog altijd niet waarom ik een vals voetbal t-shirtje van een ploeg wilde waar ik niemand van ken, een lelijk handgemaakt houten Jezusbeeldje en een kaartje dat ik nooit verzonden heb. Maar soit, brolmarktjes hebben dat effect op mij. Ik had tenminste geen Capoeira instrument gekocht waar je maar één irritant geluid mee kan maken en compleet onmogelijk is om ooit terug mee te nemen naar je thuisland aangezien het de grootte heeft van een gigantische boog. Voor de geïnteresseerden de naam is 'Berimbau'.
De volgende dag was het dan tijd om echt de toerist uit te hangen, gewapend met onze rugzakjes, zonnecrême, I Love Rio T-shirtjes en last but not least iedereen met zijn camera rond zijn nek trokken we met onze gigantische groep de stad in achter een vrouw die constant met haar vlaggetje in de lucht stond te zwaaien. Van die situaties krijg ik het sowieso al op mijn heupen en daarbovenop beviel de combinatie van frieten, spaghetti, sushi en alle andere dingen die ik de voorbije dag gegeten had me niet echt goed, laat me nooit mijn eigen bord samen stellen.
Die dag bezochten we verschillende bekende plaatsen in Rio zoals het operagebouw, dat zeker onder doet voor dat van Antwerpen, de legendarische piste waar elk jaar de bekendste carnavalsstoet ter wereld wordt gehouden, Maracana -het eens grootste stadium ter wereld- en de Pão de Açucar (Vertaling: Suikerbrood). Een kabelbaan die twee bergen met elkaar verbindt, vanwaar je een spectaculair zicht hebt over Rio. Daar heb ik ook mijn eerste wilde aapjes gezien, want om eerlijk te zijn was ik wel teleurgesteld toen ik in Brazilië aankwam en hier niet overal apen rondliepen, wat in Rio en veel andere steden blijkbaar wel het geval is. 'S nachts gingen we voor één of andere duistere reden terug naar dat marktje, maar zo duister bleek die reden niet te zijn, want de helft van de groep had duidelijk nog niet genoeg geld uitgegeven aan goedkope brol! Damien, Ian -mijn twee Limburgse vrienden- en ik  besloten dan maar om een wandeling te doen langs Copacabana waar we eigenlijk een dikke twee uur tegen elkaar hebben liggen zagen dat we niet mochten drinken en op dat moment van de reis hadden we de ballen nog niet om het toch te doen, want naar huis gestuurd worden op de tweede dag is toch ook niet alles.
De volgende dag was het dan zover, we zouden de bekendste plaats van dit prachtige land bezoeken: O Cristo Redentor. Je wordt op slag geweldig gelovig als je dit ziet. Het monumentaal standbeeld is 38 meter hoog en staat op de berg Corcovado op een hoogte van 710 meter, wat het Vrijheidsbeeld en de Eiffeltoren tot miniscule monumentjes doet verbleken. Natuurlijk had ik weer geen geluk, ik heb nog nooit goed weer gehad als ik ergens hoog stond en deze keer was het weer hetzelfde liedje. Boven aangekomen stonden we recht in het midden van een wolk, soms was het zelfs onmogelijk om het standbeeld te zien! Er was wel die ene uitzonderlijke minuut dat het mogelijk was om Rio beneden ons te zien, zeer spectaculair maar dat was het dan ook. Gelukkig keer ik binnenkort nog eens terug.
Dan was het tijd om vaarwel te zeggen tegen de mooiste stad van Brazilië, met zijn allen vertrokken we naar onze volgende bestemming; Arraial d'Ajuda. Daar aangekomen was de hele groep in een complete euforie, het was een geweldig hotel dat een binnenplaats had met een zwembad, hangmatten en palmbomen.
Om eerlijk te zijn was het eerste waar ik aan dacht: 'Wat een geweldige plaats om massas pintjes te drinken!'
Ondertussen had de groep elkaar ook al wat beter leren kennen en geraakte iedereen goed bevriend met elkaar, zelfs die ene irritante Amerikaan bleek best oké te zijn.
De naam AFS staat volgens de meeste mensen voor 'Another Fat Student' wat voor veel gevallen wel klopt, maar ze zouden de naam veel beter veranderen in AHS, namelijk 'Another Horny Student'. Het libido van mensen van mijn leeftijd staat sowieso al hoog, maar bij uitwisselingsstudenten moet dit toch wel verdriedubbeld zijn. Het was nog maar de vierde dag van de reis en bijna iedereen had toch al een beetje cultuur uitgewisseld met het andere geslacht! Alhoewel er een officiële regel was dat dit echt niet mocht. "AHS, brengt culturen dichter bij elkaar!" Zou een geweldige slogan zijn.
Het stadje bleek ook echt geweldig leuk te zijn, het was een klein stadje waar er overal feestjes op straat gehouden werden en Brazilianen blijkbaar een verschillende gekende choreografie hadden voor elk liedje.
De schrik om caipirinhas en pintjes te drinken verdween daar al: 'Mijn oprechte excuses AFS, maar dat is mijn Belgische aard die kwam piepen.' Ian, Damien, de ondertussen niet meer zo irritante Amerikaan Spencer en ik gingen het nachtleven in en geloof het of niet, maar dit dorpje deed Brazilië alle eer aan. Er liepen hier alleen maar extreem knappe vrouwen rond! Dus besloten we om onze beste techniek te gebruiken: 'Let's speak loud and obnoxious English boys.' Een aanrader trouwens!!
Het verhaal wordt hier nog beter, we kwamen vier extreem hete stoten tegen uit Belo Horizonte die daarbovenop nog eens onze drank betaalden. Nu ik eraan terugdenk besef ik hoeveel geluk we die nacht hadden! Iets dat ik nooit zal vergeten waren de extreem jaloerse gezichten van de andere mannen van de groep en de toch redelijk boze gezichtjes van de vrouwen uit de groep.
Na een nachtje met een gigantische glimlach geslapen te hebben vertrokken we de volgende dag voor de eerste keer naar de stranden die iedereen kent van de postkaartjes. De parelwitte stranden, bezaaid met palmbomen en knappe vrouwen waar je in je strandstoel aan een kokosnoot ligt te lurken.

Die dag werd ik ook samen met een rosse Amerikaanse, Damien en een Fransman bekend als de kreeftjes van de groep. Ik heb blijkbaar een geweldig talent om toch nog te verbranden nadat ik me minstens elke vijf minuten met factor 50 heb ingesmeerd. Ook niet een klein beetje welteverstaan, een volledig rood lichaam en mijn hoofd dat een lichte paarse kleur begint te vertonen. Dus kochten we met ons vier een hoedje en besloten we dat het een beter plan was om een hele dag in een café onder een parasol aan het strand te zitten! Vanaf dat moment waren we onafscheidelijk van onze hoedjes en zagen we er waarschijnlijk als de grootste toeristen van heel Brazilië uit.

Na Arraial d'Ajuda wachtte ons een busrit van een hele dag naar Salvador, de eerste hoofdstad van Brazilië.
Wat ik me herinner van die stad is dat het daar pas echt drukkend warm is. De stadstour was interessant, maar iedereen was nog vijf keer blijer als we terug in onze bus met airconditioning zaten! Dit was ook de reden dat iedereen de halve reis hoestend en ziek heeft doorgebracht, iemand moet toch eens meedelen aan de organisatie dat een constante wisseling van 40 graden naar 17 niet gezond is! Ondertussen hadden we al met een achttal personen het onderste deel van de bus ingenomen waar we vaak befaamde feestjes hielden met de Italianen wanneer boven iedereen aan het slapen was.
Wat mis ik die bus toch! Ik heb juist de berekening gemaakt en in het totaal hebben we meer als 8000 kilometer op die bus gezeten, toch zeker een tien dagen van de hele maand!
In Salvador hadden we op onze tweede dag een boot gehuurd om naar een eiland te varen om daar de dag door te brengen op een verlaten strand. Zo zou het voor mij elke dag mogen zijn! Geen drukte van de andere stranden en enkel genieten van het mooie uitzicht en gezelschap. Wanneer we terug gingen moesten we al onze rugzakken in een klein bootje leggen dat dan naar de grote boot zou varen. Natuurlijk ging de helft van de groep mee in dat bootje zitten en was het al gezonken na vijf meter. Resultaat, een hele hoop GSM's, I-Pods, portefeuilles, camera's en weet ik veel wat nog allemaal naar de vaantjes.
Ik had het zelfs niet gezien want niemand had me verwittigd en ik lag nog te slapen op mijn rugzak onder een palmboom! Een geluk bij een ongeluk. Wel slecht van me dat ik de hele avond heb doorgebracht met in de mensen die alles kwijt waren hun gezicht te lachen! Maar tja, "Life's a bitch and then you die" zeg ik altijd!
Na Salvador vertrokken we naar Recife waar er enorm cutweer op ons wachtte! Stadstours zouden verboden moeten worden als het de hele dag regent. Dus na geweldig zagen van ongeveer iedereen uit de groep vertrokken we naar een shoppingcentrum, wat eigenlijk ook geen goed idee was. Want als het kan wil ik niet langer als vijf minuten in een shoppingcentrum blijven, een goede eigenschap die ik van mijn vader heb overgenomen. Het leuke was wel dat we die avond een carnavalsfeestje zouden hebben met een andere groep op één van de bekendste carnavalsplaatsen van Brazilië, Olinda! De meeste mannen hadden besloten zich als vrouwen te verkleden en de vrouwen hadden gewoon geweldig veel schmink op!
Toen we 's avonds aankwamen was het nog altijd aan het regenen, maar dit gaf het allemaal nog meer sfeer! Met honderd buitenlanders kwamen we aan in Olinda waar een band van een dozijn blazers ons stond op te wachten, nog nooit zo snel een feestje zien losbarsten! Van Olinda zeggen ze dat het altijd carnaval is, dus binnen het kwartier waren we niet meer met honderd buitenlanders, maar hadden er zich nog eens een 150 Brazilianen bij aangesloten. Er vormde zich een indrukwekkende stoet waarin echt iedereen aan het dansen was! Na een tijdje sloten er zich ook mensen aan verkleed waren als reuzenpoppen, die staken dus hoog boven ons uit en maakten het allemaal nog veel indrukwekkender.
De mannen daar waren ook maar vreemde vogels, zij vonden het helemaal niet vreemd om mannen van onze groep te proberen kussen die als vrouwen verkleed waren en de helft van de tijd waren we bezig met meisjes te redden die half aangerand werden! Maar toch bleef het allemaal plezant en wilde eigenlijk niemand dat het eindigde. Ondertussen was ik ook al goed bevriend geraakt met een Amerikaans meisje uit de andere groep, want het was niet de eerste keer en ook niet de laatste keer dat we de andere groep tegen kwamen. Afscheid van haar nemen was één van de moeilijkste dingen die ik de laatste tijd heb meegemaakt en tot op de dag van vandaag houden we nog contact met elkaar en ik hoop echt dat we elkaar nog eens zullen ontmoeten.
Daarna was het de beurt aan de staat Céara, we gingen naar de hoofdstad Fortaleza.
Aan Fortaleza heb ik gemengde gevoelens overgehouden langs de ene kant heb ik er geweldige dingen gedaan zoals weer prachtige stranden bezoeken maar ook heb ik er iets gezien wat ik liefst nooit meer hoef te zien.
Nadat we 's nachts ons honderdduizendste marktje bezochten waar ze dezelfde brol verkochten als op elk marktje in Brazilië waren we op onze weg naar het hotel. Ik was rustig aan het babbelen met een paar Italiaanse vriendinnen tot ik opeens vuurwerk hoorde, wat heel normaal is hier, maar toen ik naar rechts keek zag ik een man volledig in het zwart gekleed zijn pistool leeg schieten op een jongen die niet ouder kon zijn als achttien. De eerste seconden stond ik volledig aan de grond genageld en had ik helemaal geen idee wat te doen, het leek of alles zich in slow-motion voor mijn ogen afspeelde. Tot ik andere studenten voor mijn ogen zag weglopen. Toen maakte mijn hersenen de klik dat dit misschien wel een goed idee was en ben ik zo snel als mijn havaianas toelieten het strand opgelopen. Na een tijdje was iedereen van onze groep terug veilig samengekomen en gingen we samen naar het hotel. Toen we langs de plaats delict liepen lag er geen lijk meer, was er geen politie, media of iets dat zou aanduiden dat hier een half uurtje geleden een moord had plaatsgevonden. Wat me duidelijk shockeerde, want dit betekent dat een moord hier de normaalste zaak ter wereld is. Iedereen was op diezelfde plaats al terug goedkope brol aan het verkopen!
Wij dus allemaal terug naar het hotel, nog altijd een beetje in shock door wat we net gezien hadden maar ook allemaal stiekem wel een beetje opgewonden over het feit dat we dit meegemaakt hadden. Dat we allemaal al een beetje Braziliaans zijn werd duidelijk door het feit dat we aangekomen in het hotel allemaal gezellig taart aten in de lobby voor de verjaardag van Ian en er al niemand meer sprak over de moord!
Die nacht was er ook eentje om nooit meer te vergeten aangezien we met onze drie Belgen een fles wodka de kamer hadden binnengesmokkeld en een kleinschalig verjaardagsfeestje hielden onder ons drie op het terras! Iets minder was de volgende dag toen we om zes uur moesten opstaan en we alle drie eigenlijk nog extreem bezopen waren! Er was ook nog het leuke afscheid met mijn Amerikaanse vriendin en buiten deze goede herinnering zijn we de volgende dagen ook nog gaan Buggy rijden, paardrijden, bleven we in een geweldig hotel recht aan het strand en zag ik een paar stukjes natuur die ik tot de mooiste moet rekenen dat ik ooit gezien heb! Toen we Fortaleza en Cumbuco gezien hadden vertrokken we naar Natal, letterlijk vertaald Kerstmis en ook de stad die het dichtst bij Europa ligt. Daar bezochten we weer wat stranden, maar het leuke aan deze stad was dat we samenkwamen met twee andere Belgen zodat ons totaal op negen kwam.
Negen van de zeventien Belgische AFS studenten op dezelfde plaats in Brazilië, een ware prestatie!
Het laatste strand voor we het binnenland introkken was dat van Macéio, daar heb ik echt een geweldig kleurtje gepakt en nog eenmaal super genoten van al die stranden, maar om eerlijk te zijn had ik er wel genoeg van om elke dag op een prachtig strand te liggen. Zelfs dat wordt eentonig na een tijdje!!
De laatste week van de reis begon in Lençois, een stadje in het binnenland dat in een gigantisch natuurpark ligt  vol met grotten en een heleboel natuurlijke zwembaden.
Die zwembaden waren echt zalig, want naast die natuurlijke zwembaden waren er ook natuurlijke glijbanen! Wat een toeval! Als ware Belg was het dan ook mijn idee om zonder zwembroek van die glijbaan te gaan, dat ging inderdaad veel sneller en na een tijdje zag je alleen nog maar kerels met hun zwembroek half afgetrokken van de glijbaan gaan. Dat ik de volgende dag niet meer goed kon zitten en dat mijn staartbeentje een beetje blauw zag neem ik er met plezier bij! Ik was ook weer het levende bewijs dat je zelfs bij regen in het midden van een bos kan verbranden. We gingen ook een gigantische grot binnen waar we het volledig donker en stil wilden maken maar aangezien er een Duits meisje bij was die panische angstaanvallen kreeg in het donker en een Mexicaan die zijn protjes niet kon ophouden is dit ons niet echt gelukt.
Onze laatste bestemming was Brasilia, de hoofdstad. Hier valt dus echt geen fluit te beleven, lijkt helemaal niet op de rest van Brazilië en is eigenlijk gewoon een epische schijtstad. Duidelijk geen goed idee om een hele stad door één architect te laten ontwerpen! Het had natuurlijk wel een paar spectaculaire gebouwen en het zag er allemaal heel netjes uit maar het had niets van de charme die de andere steden die we bezocht hadden. Het was allemaal nogal steriel. Maar who cares, ik kan zeggen dat ik er geweest ben!
'S avonds was het dan tijd om afscheid te nemen van de mensen uit de groep die vanuit Brasilia naar hun respectievelijke steden zouden vliegen. Het afscheid viel toch redelijk zwaar, want na een hele maand met mensen van zestien verschillende nationaliteiten te hebben samengeleefd, heb je wel een band! Weten dat je meer als de helft van hen nooit meer gaat zien was ook wel zwaar om te beseffen. Die nacht werden er ook nog prijzen uitgedeeld waar ik als trotse winnaar van 'Beste Portugees' uit de bus kwam en de Spanjaarden en de Italianen die het veel gemakkelijker als mij hebben ver achter mij liet!
Het was een prachtige reis maar als ik een bende buitenlanders nog één keer op een openbare plaats 'Ai se eu te pego' hoor zingen, sta ik niet in voor mij eigen daden. Schaamte krijgt op deze momenten pas zijn echte betekenis!
Het was onvergetelijk en misschien de laatste keer dat ik zo'n reis maakte, ik ga iedereen verschrikkelijk hard missen en het was een ervaring die me altijd zal bijblijven.
Merci Brazilië!

Vakantie in São Paulo

Acht Januari, weeral een datum om te onthouden. De laatste dag voordat mijn leven terug helemaal overhoop gegooid wordt. Het is nu exact 41 dagen geleden ik mijn ommuurd kasteel in Alphaville heb ingeruild voor een gezellig huisje in de Bohemische wijk van São Paulo. Waarschijnlijk één van de beste keuzes dat ik ooit gemaakt heb! Al moet ik toegeven dat het niet helemaal mijn keuze was en dat ik ook een beetje aan de deur gezet ben. Maar daar heb ik uiteindelijk geen enkel moment spijt van!

Ik wist op voorhand dat deze familie voorlopig zou zijn, maar ik had het op een akkoordje gegooid met AFS dat ik zelf ook een beetje mocht rondhoren voor een nieuwe familie! -Weeral een goede keuze-

Op een namiddag niet lang na de verhuis naar mijn voorlopige familie kwam ik aan op één van de 7000 barbeques die hier per dag gehouden worden. Na een paar vergeefse blikken zag ik dat er nog niemand van mijn vrienden was aangekomen. De BBQ begon om twee uur 's namiddags en naar goede gewoonten was ik stipt op tijd, maar dat moet ik toch eens afleren. Na een paar telefoontjes ontdekte ik dat ik geen bekenden moest verwachten voor zes uur. Ze waren oftewel nog aan het slapen of iets aan het doen waar ik het nut niet van in zag, maar ze overhalen om vroeger te komen was dus geen optie.

Dus deed ik wat ik het best doe, in mijn  beste Portugees vroeg ik een pintje, pakte mijzelf nog een saté van kippenhartjes, -wat ik bij nader inzien beter niet had gedaan- zette mijzelf ergens in een zetel en paste de 'Ik zie er goed genoeg uit dat de mensen wel naar mij zullen komen' techniek toe.

Na 15 minuten in het rond zitten te staren besefte ik dat deze techniek alleen maar werkt als je blond bent of grote borsten hebt. Dus waagde ik me aan een iets moeilijkere techniek, degene die ik eigenlijk ook wel aanraad als je ooit ergens in het buitenland bent waar je niemand kent. Ik ging richting een groepje van drie jongens die rustig stonden te praten, want na drie pintjes had ik de moed nog niet verzameld om richting het groepje giechelende vrouwen te gaan. Ik stelde me voor en na de gewoonlijke, 'Hey, mijn naam is Wannes en ik ben een buitenlander.'Kreeg ik de nog meer gewoonlijke: 'Hu, wat? Waynez? Willis? Wannish?

Het bleken geweldig vriendelijke mannen te staan en na 10 minuten aan een stuk één van hen uitgelachen te hebben met zijn naam die ruwweg 'kerstmis' betekent, stelde uitgerekend hij de vraag. 'Hey Gringo, heb jij geen zin om bij mij te komen wonen?'

Ik was een beetje sceptisch over dit aanbod, omdat er al een 100 Brazilianen het mij aangeboden hadden, maar geen enkele het echt meende en ook wel omdat ik hem exact een halfuurtje kende.

Hij vroeg me mijn nummer en zei dat hij me de volgende dag eens zou bellen.

Naarmate de dag vorderde leerde ik steeds meer volk kennen en uiteindelijk kwamen ook de vrienden binnengedruppeld. Nadat iedereen buitengetrapt was, besloot ik met wat vrienden nog eens uit te gaan. 

Om één uur 's nachts kwamen we dan aan in één of andere lugubere wijk waar ik nog nooit van gehoord had.

Ik zag al op voorhand dat het niet leuk ging zijn, voor de poort stonden alleen maar geweldige alternatieve lelijke vrouwen, van het type dat rare hippiekleren draagt, dreadlocks heeft en vooral veel okselhaar laat groeien. Ik was dus redelijk teleurgesteld en al helemaal omdat deze discotheek de naam 'Hot Hot' heeft. Leugenaars...

Na een tweetal dagen kateren, want je moest wel heel veel drinken om deze vrouwen knap en interessant te vinden, besloot ik om nog eens een stapje in de wereld te zetten.

Ik ging naar de proclamatie van de school waar het grootste aantal van mijn vrienden studeerde en zou dan daarna met hen een bar afhuren. Die proclamatie had ik beter geskipt, toen ik aankwam was er geen enkele plaats meer vrij, het was zeker 35 graden daarbinnen en wat was ik aan het denken wanneer ik naar een proclamatie ging waar geweldig saaie speeches gegeven werden en ik pas na drie uur terug buiten stond.

Het feestje daarna - tromgeroffel - was oprecht één van de leukste waar ik ooit geweest ben. 

Het had echt alles en ik apprecieer wel een beetje drama. Voor 15 euro was alle drank de hele nacht gratis en alleen meerderjarigen mochten binnen. Maar aangezien iedereen hier een valse identiteitskaart heeft liepen er binnen de kortste keren een hele hoop zatte 15 tot 17 jarigen rond.

Rond 2 uur 's nachts begon het dan echt leuk te worden, supporters van de twee rivaliserende teams in São Paulo begonnen tegen elkaar te zingen en er ontstond echt een leuke sfeer, maar aangezien Corinthians net kampioen gespeeld was geraakten de gemoederen redelijk verhit! Binnen de kortste keren veranderde de bar in een slagveld. Beste vrienden die op het randje stonden om elkaar te lynchen was op dat moment geen uitzondering. De invloed van voetbal hier is zo ongelofelijk groot!

Misschien niet iedereen zijn definitie van een leuke avond, maar als neutrale toeschouwer houd ik wel van een goede portie drama. Maar de gemoederen bedaarden toen een vriendin van mij per ongeluk een elleboog in haar gezicht kreeg, tegen de grond ging en naar het ziekenhuis moest afgevoerd worden. 

De voetbalhaat werd vergeten en iedereen was terug vriend van iedereen! De avond verliep voor de rest heel tof en gezellig. Op dat moment zag ik ook dat Noel daar was, na een beetje gebabbeld te hebben zei hij dat hij de volgende dag wel eens wat ideeën met me wilde uitwisselen. 

Vind ik trouwens een geweldige uitdrukking! Ik kan me al voorstellen dat de meeste mensen hier mogen uitgaan sinds zeer jong, want hoe goed klinkt. 'Hey mama, ik ga vanavond wat ideeën uitwisselen met wat vrienden. Terwijl het uiteindelijk gewoon een synoniem is voor, 'Hey mama, ik ga vanavond uit en ik ben van plan om zoveel te drinken dat ik daarna niet goed meer weet of ik nu in de WC-pot moet slapen of in mijn eigen bedje.' 

En zo geschiedde, ik ging naar zijn huis en hij stelde me voor aan zijn ouders. Wat op het eerste zicht al leuke mensen waren. Naar het schijnt had hij al gevraagd om mij in huis te halen en na ons gesprekje waren de ouders helemaal akkoord en was alles in kannen en kruiken. 

Na nog een paar keer met hem uitgeweest te zijn besef ik dat ik echt geluk heb dat ik op die ene BBQ met hem ben gaan praten. Hij is de Braziliaanse versie van mij, maar ziet er meer buitenlander uit als ik! 

We hebben dan ook de geweldige techniek ontwikkeld dat ik Nederlands tegen hem praat en hij alleen maar knikt en doet alsof hij het verstaat. Omdat hij ook een beetje mee wilt profiteren van het buitenlander zijn en ik kan het hem niet kwalijk nemen. Succes gegarandeerd!

Daarna gingen de dagen wat rustiger voorbij aangezien het bijna kerstmis was, een minder punt aan São Paulo is dat het hier compleet leeg is rond kerstmis en Nieuwjaar omdat iedereen dan aan het reizen is. 

Met kerstmis gingen we dan naar het huis van familie, het was wel gezellig, maar het was niet hetzelfde als thuis. Ik was ten eerste al geen fan van kerstmis op een dag dat het meer als dertig graden is en de traditie om gezellig met zijn allen aan tafel te zitten was er ook niet echt. Iedereen liep maar wat rond en probeerde de kinderen met alle macht tegen te houden om hun cadeautjes niet meteen open te scheuren. 

Met Nieuwjaar gingen we dan naar het buitenverblijf van de familie! Waar het de eerste dag geweldig warm was maar de volgende twee dagen niet meer ophield met regenen! Iedereen was dan op Nieuwjaarsavond volledig gekleed in het wit zoals de traditie het voorschrijft, maar de meerderheid had overdag al zoveel wijn gedronken dat ik plots een heleboel mensen al slapend zag liggen verspreid over de grond om elf uur 's avonds! Allemaal geweldige mensen en een super leuke familie, maar ik prefereer een Belgische eindejaarsperiode toch wel hard boven de deze!

Na Nieuwjaar was het de traditionele vakantie, elke dag wat ideeën gaan uitwisselen met wat vrienden hier in de buurt en meestal de hele dag verliezen omdat opstaan echt geen goede optie was.

Vandaag is het ook de laatste dag in mijn huidige familie! Morgen vertrek ik naar Rio de Janeiro, de hele Oostkust van Brazilië om daarna af te sluiten in de hoofdstad, Brasilia. Op zes februari, na een hele maand op het strand te liggen en de mooiste plaatsen van dit land bezocht te hebben, zal ik dan bij mijn nieuwe familie intrekken en weeral een nieuw hoofdstuk beginnen in dit geweldige avontuur.

Maar dat is een verhaal voor later.

Groetjes en tot in Februari!

Wannes

Grote veranderingen!

8 December 2011, ondertussen al bijna twee maanden dat ik niets meer geschreven heb. Ik wil deze blog dan ook weer traditioneel beginnen met mijn excuses hiervoor en de valse belofte dat ik snel weer zal schrijven.
Terwijl ik als toekomstige pulitzerprijs winnaar mijn Nederlands toch een beetje zou moeten onderhouden. "Inderdaad, ik zie het groot!"
Ik moet nu toch even in mijn geheugen graven, want twee maanden is toch wel een serieuze hap om neer te pennen. Maar gelukkig ben ik nog altijd de grootste toerist die in Brazilië rondloopt en ga ik nergens naartoe zonder mijn trouwe camera -die ondertussen wel een beetje kuren begint te krijgen- die dient als mijn visueel geheugen!
Heel, heel, heel lang geleden toen ik nog in Alphaville woonde, vertrok ik weer eens naar een discotheek om daar de Braziliaanse rapper Marcelo D2 te aan het werk te zien. Iedereen was superenthousiast, buiten ik.
Ik was al in slaap gevallen in de auto op de weg er naartoe, vond 90 reias te duur, kende maar één nummer van hem en kon het niet meezingen omdat het te snel ging. Daar aangekomen moesten mannen en vrouwen dan nog eens in een aparte rij aanschuiven om binnen te geraken en aangezien ik de enige jongen was stond ik daar geweldig te sjarelen.
Maar alle miserie was over toen ik binnenkwam. Het leek er op dat de organisatie voor de zekerheid een paar camionladingen extreem knappe vrouwen had afgeleverd! Ik weet dat ik dit blijf herhalen, maar ik blijf echt verbaasd en vraag me steeds af van waar al dat schoon volk blijft komen!
De techniek om vrouwen aan te spreken in het Engels en vooral te vermelden dat je geen Braziliaan bent werkt nog steeds, maar buiten dit leuke extraatje was het eigenlijk een redelijk droge avond. Zoals overal in São Paulo was het geweldig druk en was ik het merendeel van de tijd gewoon iedereen kwijt.

De dag ervoor was ik ook eens naar de school van 'Céline' gegaan en het was totaal verschillend als de mijne.
Ik ging er altijd al van uit dat alle scholen hier totale chaos zouden zijn en dat leraren in andere scholen ook uitgingen met de leerlingen. Daar zat ik even fout, er bestaan dus wel degelijk scholen in Brazilië waar je moet opletten en nota's maken! Maar over het algemeen heb ik me er wel echt geamuseerd. De lerares Engels sprak een geweldige mix van Portugees en Engels en probeerde dit dan nog eens te combineren met een Brits accent. Wat haar redelijk belachelijk maar ook wel schattig maakte.
Er was ook geen sprake van dat ze mijn naam juist kon uitspreken, dus hield ze het bij 'W' (zeg: Dabeljoe')
Ze hebben hier in het algemeen wel problemen met mijn naam: Waynez, Wannish, Wallace en zelfs de occasionele Willis. Ik moet wel toegeven dat ik echt een schijtnaam heb om in het Portugees uit te spreken, maar ik heb al geluk dat ik geen 'r' of 'g' in mijn naam heb, dan was het helemaal om zeep geweest.

Tijdens de speeltijd had de klas dan speciaal het voetbalveld gereserveerd om met de gringo te voetballen.
Ik maakte dan weer gebruik van mijn geweldige talent om een hele match niets te doen, buiten de bal drie keer met een -al zeg ik zelf- geweldige klasse in doel te trappen zonder de keeper zelfs maar een kans te geven.
Ik zorgde zelfs nog voor meer spektakel door geweldig op mijne zak te gaan doordat ik niet meer kon remmen en daardoor maar moest duiken in het publiek. We wonnen de match met 3-2 en de drie meisjes die me hadden gevraagd om voor hen te scoren hadden allemaal hun zin gekregen!
Het enige nadeel was dat ik naar goede gewoonte na de match zo rood als een krab zag -wat op zich wel genant is- en dat mijn pols door mijn duik er uitzag als een bovenmaatse salami.
Na de les dus met Céline en wat andere vrienden naar het ziekenhuis. Aangezien het in Brazilië in een privaat hospitaal voor een consultatie evenveel kost als een hersenoperatie in België besloot ik maar om naar een publiek hospitaal te gaan. Ik heb al veel slechte beslissingen gemaakt in mijn leven, maar de deze was toch een straffe. Na drie uur te wachten naast mensen die er uitzagen alsof ze nog exact 15 minuten te leven hadden, mocht ik binnen om foto's te nemen van mijn pols.
Na de foto's was het weer een uurtje wachten tot ik uiteindelijk de uitslag mocht weten. Ik wil niet grof zijn, maar de vrouw zag eruit en sprak alsof ze de week ervoor haar afstoffer had ingeruild voor een medisch diploma. Ze vertelde me dat er niets gebroken was en dat ik naar huis mocht gaan. Een verbandje of iets in die aard was er zelfs teveel aan. Na vier uur wachten ging ik dus extreem pissig naar huis en tot op de dag van vandaag heb ik nog serieus last van die pols! Het zal er ook wel mee te maken hebben dat ik daarna nog verschillende keren tegen de vlakte ben gegaan, maar dat terzijde.

Voor de rest, ben ik die dagen nog veel gaan feesten. Heb ik veel dagen totaal niets uitgestoken en ben ik braaf naar mijn examens gegaan op school. Maar op een dag kwam mijn counselor naar mij omdat ze dringend eens met mij moest babbelen. Ik voelde al dat er iets niet in orde was en mijn gedachten bleken juist te zijn.
De moeder van mijn eerste gastfamilie had bij Afs naar het schijnt aan één stuk door zitten te bellen om te zeggen dat ik me niet aan de regels van het huis hield. Mijn counselor zei dat het voor mij dan ook geen goed idee was om daar te blijven wonen. Er waren regels gemaakt zoals;
- Niet aan je voeten krabben als ze jeuken.
- Bestek anders vasthouden.
- Niet in alle zetels van het huis zitten.
- Thuis geen koekjes en drankjes benuttigen.
- In de namiddag geen plezier maken met de broers of andere activiteiten, maar lezen en studeren! ...
- Niet zonder schoenen rondlopen en ook niet in onderbroek rondlopen in het huis.
...

Ik kan hier nog een pagina of twee aan toevoegen en wat ik ook deed, elke dag kwamen er van die absurde regels bij. Dus werd er overeengekomen dat ik in de maand december bij de familie van de Afs-presidente van São Paulo zou wonen, de familie Ximenes. Ze vertelden me dat ze in Vila Madalena woonden. Ik kon het niet laten om op dat moment een sprongetje van geluk te maken. In plaats van altijd die lange reis te maken naar São Paulo zou ik in mijn zomervakantiemaand in het uitgaanscentrum van São Paulo wonen! Vila Madalena, de wijk van de kunstenaars en muzikanten.
Alles gebeurde daarna ook heel snel, ik nam in vrede afscheid van mijn eerste familie en we kwamen overeen dat ik nog vaak zou langskomen om te vertellen hoe het met mij gaat! mijn broers zullen in ieder geval altijd mijn broers blijven. Deze vrijdag ga ik er dan ook eten en zet ik erna een stapje met hen in de wereld.
Dus ineens woonde ik in São Paulo, nog altijd in een huis maar niet meer in een ommuurde wijk waar niets te doen viel, maar dicht bij het centrum van één van de grootste steden ter wereld!

Ik zag al meteen dat ik het hier leuk ging vinden. Het eerste wat ik zag wanneer ik aankwam was een bordje met het opschrift: 'Nesta casa só tem maluco e cada vez tá chegando mais! Vertaald als: In dit huis wonen enkel gekken en elke keer komen er meer bij.
Geen enkel woord hiervan is overdreven! Het contrast met mijn eerste familie kon niet groter zijn.
Om twee uur 's nachts op een normale weekdag met mijn nieuwe gastvader en een fles wijn naar het meest psychedelische werk van Frank Zappa luisteren is hier bijvoorbeeld geen uitzondering!
Onze kerstboom lijkt recht uit een Tim Burton film te komen met doodskopjes en andere vreemde dingen, plus het is waarschijnlijk de enige Braziliaanse familie die Sinterklaas viert! Het heeft er waarschijnlijk iets mee te maken dat Alice, de dochter, een jaar in Nederland heeft gestudeerd met Afs.
En het is ook eigenlijk de eerste keer dat ik activiteiten met de familie doe hier! Bij het woord activiteiten denk dan aan sightseeing in de stad, koekjes bakken met de neefjes en nichtjes voor Sinterklaas, naar een tentoonstelling van Miles Davis gaan, pottenbakken in de buurt en mijn nieuwe zus voor haar verjaardag meenemen naar de laatste Twilight film, die uiteindelijk niet zo slecht was als ik eerst verwachte! Ik had ook een andere reden om te gaan kijken, namelijk dat er zich een stukje in Brazilië afspeelt en dat R. Pattinson een poging tot Portugees doet. Wat extreem grappig is en waar ik over het algemeen geen fluit van verstond. Hij moet nog wat werken aan zijn accent.

Voor de rest ben ik hier nog een paar keer uitgegaan: "Ooh wat is het leuk om daarna niet altijd twee uur te moeten terugkeren of ergens te blijven slapen, maar in plaats zeven euro voor een taxi te betalen!"
Ik heb hier dan ook mijn Duveltje gevonden, een bar met bieren van over de hele wereld! Maar ik vond 'de hele wereld' wat relatief, aangezien 80 % van de kaart bestond uit Belgische bieren. Wat natuurlijk een vlaag van patriotisme en vaderlandsliefde deed opflakkeren! Het enige nadeel aan de bar was dat je bijna miljonair moest zijn om meer als twee drankjes te betalen. Een grote fles Duvel koste dan ook een whopping '81' euro.

mijn nieuwe buurt ben ik ook veel meer het echte Brazilië aan het ontdekken! Geen Lamborghini's, villa's, pizzas van 30 euro en ommuurde wijken meer voor mij! Maar het echte leven hier, shoppingstraten waar je alles kan kopen voor minder dan 5 euro waar ik me voor het eerst in lange tijd nog eens oncomfortabel voelde!
Gigantische fruitmarkten waar dingen lagen die ik nog nooit in mijn leven had gezien en misschien ook nooit meer wil zien.
Neerzitten bij een straatverkoper waar je een armbandje hebt gekocht en meer als een uur zijn levensverhaal aanhoort, dat trouwens geweldig geestig was aangezien ik vermoed dat hij aan de geestveruimende middelen zat.
Maar dus het echte leven hier, inclusief miserie en armoede maar ook veel vriendelijker en gelukkiger. Ver weg van het Braziliaanse Brasschaat. Waar ik, versta me niet verkeerd, ook gelukkig was!
Maar nu ga ik nog een beetje genieten van mijn welverdiende vakantie en ben ik toch ook al stiekem een beetje aan het aftellen naar mijn reis van een maand langs de kustlijn van Brazilië! Ik blijf het ook vreemd vinden dat ik hier kerst en nieuw ga vieren bij een temperatuur van meer als 30 graden.
Groetjes voor jullie allemaal en ik zend wel wat warmte en samba vibes!
want vergeet niet;
Samba é o som e Brasil é o lugar!
Beijos xxx

Groetjes uit Brazilië

De voorbije drie weken stond ik elke dag op, gewoonlijk om 5.30 's morgens, met de gedachte om nog eens iets op mijn blog te schrijven. Maar ik moet toegeven dat ik de Braziliaanse levensstijl aan het overnemen ben. Zoals ik waarschijnlijk al tot treurens toe gezegd heb, bestaat er 'traag' en dan 'Braziliaans traag'.

Het enige waar ik maar niet aan kan wennen is het feit dat alles hier op het laatste moment beslist wordt, vooral omdat ik een totale controlefreak ben die in België meestal twee dagen op voorhand stuurde: "Vrijdagavond Mechelsplein om negen uur?". Hier weten ze meestal pas wat ze gaan doen nadat ze zich al klaargemaakt hebben om te vertrekken.

Na twee maanden en een half kan ik ook al zeggen dat mijn Portugees redelijk goed is! Het lijkt nog altijd op nachtwinkeluitbater Portugees, maar het kan er mee door! Ik spreek vooral omdat ik (gelukkig) met niemand op mijn school Engels kan praten, wat de andere Afs'ers wel kunnen. In het begin werd ik er compleet gek van omdat ik me altijd moest uitdrukken met rare geluiden en de vreemdste handgebaren, maar nu ben ik blij dat het zo liep! Want er is niets zo frustrerend als je gedacht niet te kunnen zeggen of geen fluit begrijpen van wat de mensen tegen je vertellen. Vooral op school is dat lastig, ik heb ontdekt dat bellen en leerkrachten verstaan het moeilijkste is! Voor de mensen die ooit in een land hebben gewoond waar ze een vreemde taal spreken, jullie weten dat je hier gewoon compleet selectief doof wordt! Ik kan hier een uur geïnteresseerd naar een leerkracht staan kijken en knikken zonder zelfs maar één woord gehoord te hebben van wat ze zei. Het enige probleem is dan altijd die onverwachte vraag in mijn richting: "Hoe zit dat in België, Waynez?" Ik heb het meestal pas door als de halve klas aan het staren is en probeer dan maar eens totaal gedesoriënteerd een antwoord te brabbelen op een vraag die je niet verstaan hebt! Dus mijn favoriete antwoord blijft: "Não entendi, de novo por favor e devagar!"

Waar ik me wel dood aan kan ergeren is het Engels op school, ik zie het nut er niet van om mensen Passive & Active te leren als ze nog niet eens 'Hello, I am ...'  kunnen zeggen. Het is wel totaal niet hun fout! Ten eerste zijn die boeken voor Engels hier veel te moeilijk voor hen en ten tweede ben ik het merendeel van de Engelse les bezig met de lerares te verbeteren! Echt wel gigantisch frustrerend, maar ik heb de klas verteld dat wanneer de lerares afwezig is, ik Engels ga geven! Ik wil niet dikkenekkerig doen, maar ik ben er zeker van dat ze na twee lesuren van mij beter Engels zullen spreken als na tien jaar van deze leerkracht! Ik heb trouwens ook mijn traditie voortgezet van niets te begrijpen van fysica, chemie, biologie en wiskunde. Ze mogen mij dat uitleggen in elke taal die ze willen, ik zal het nooit begrijpen! Met enige schaamte kan ik dan ook zeggen dat ik een mooie 3,5 heb gehaald op mijn eerste test Wiskunde! Het was wel nog meer of evenveel dan de meeste andere jongens maar dat doet er niet toe! 

Ondertussen heb ik ook mijn eigen fanclub op school, een groep van meisjes tussen de 7 en 12 jaar die constant staan te giechelen, met mij op de foto willen, altijd kusjes vragen en constant voor de deur staan van de klas om naar mij te zwaaien. In het begin was het wel geestig, maar nu begint het vervelend te worden! Dus een nieuw leuk zinetje: 'Para de me encarar!' (Stop met staren!) Meestal verschieten ze dan zo hard dat ze niet meer durven kijken voor de rest van de dag. 

De verveling die mij tijdens eerste weken tijdens en na school overmeesterde is ook redelijk verdwenen! Ik heb nu wat dingen gevonden om te doen, bijvoorbeeld muziekschool!

Mama, dit is een mededeling voor jou. Laat het opsturen van die trompet al maar zitten, ik heb nog nooit zo'n bezorgd gezicht gezien als dat van mijn moeder hier toen ik haar vertelde dat ik binnenkort terug zou kunnen trompetteren! Haar woorden: ' Maar Wannes, ik weet toch niet hoor, ik hou zoveel van rust en zo'n trompet maakt toch wel veel lawaai en ik weet ook niet wat de buren er van zullen denken. Dus ik denk dat het beter is als je de trompet in België laat liggen, je kan hier altijd gitaar spelen hé!' 

Na vijf minuten binnenshuis gitaar te spelen werd ik dan ook al verbannen naar de garage wegens: "Geluidsoverlast en het verstoren van het middagdutje van de rest van de familie". Maar ik deed het eigenlijk stiekem een beetje expres. Gewoon om haar te laten zien dat ik met een gitaar ook veel lawaai kan maken. En wees maar gerust, als jullie mijn versie van stairway to heaven met zang horen zouden jullie mij ook naar de garage sturen!

De muziekschool, eindelijk een activiteit gevonden die geen 100 euro per maand kost, waarschijnlijk omdat ze op de rand van één van de grootste favela's van São Paulo ligt!

Dat kan je er ook wel aan zien, om binnen te gaan moet ik langs een luguber straatje wandelen waar ik toch niet graag na zes uur 's avonds zou willen zijn. Maar het onderwijs is er super! Ik heb ook besloten om mij te concentreren op Braziliaanse muziek omdat het leuk is om iets anders te kunnen wanneer ik terugkom naar België. In januari ga ik me dan ook een Cavaquinho aanschaffen, een klein gitaartje met vier snaren speciaal om samba en pagode mee te spelen, het lijkt een beetje op een ukelele!

Het mindere aan de muziekschool is dat ik ook theorie moet volgen, op zich geen probleem, enkel het feit dat ik met 11-jarigen in de klas zit en we theorie leren die ik 12 jaar geleden in België gezien heb, steekt me wat tegen! 

In het begin van het jaar had ik gezegd dat ik zou terugkomen als een totale spierbundel, maar daar ben ik blijkbaar te tam voor. Ik kan het gewoon niet opbrengen om mijn oefeningen te doen. Maar ik ga nog wel elke dag voetballen op ons eigen 'Alphaville openlucht zaalvoetbalveld'. Ik vind het gewoon al decadent om zo'n dingen te zeggen, maar zo is het wel! Daar staat elke avond een sportleraar die ervoor zorgt dat alles in goede banen geleid wordt en dat iedereen wat kan spelen. Er bestaat ook een 'Alphaville Residençial zero team'. Dat is eigenlijk gewoon een team van mensen die in mijn ommuurde wijk wonen. Ik zit ondertussen in het team en overlaatst moesten we een match spelen tegen het team van 'Alphaville Tennis Clube'.

De sportleraar had me gezegd dat ik te oud was om mee te doen, maar als ik zei dat ik 16 was en mijn redelijk lelijk beginnend baardje afschoor, mocht ik wel! In Brazilië zijn ze trouwens zeer klein, ik ben meestal de grootste! Terwijl ik in België echt Meneer middelmaat was! Maar ik moest dus de laatste man zijn op het veld, wat ik compleet haat! Omdat Brazilianen een specialiteit hebben om constant door mijn benen te spelen. Maar geen stress, we zijn compleet de mist ingegaan, met 5-0 verloren en geen enkele kans gehad. Maar ik was al zeer blij dat ik niet door mijn benen gespeeld was en dat de coach zei dat ik ongeveer de enige was die een beetje goed gespeeld had! Gregorio (mijn broer) zou normaal ook komen, maar die kwam er twee uur te laat aan en was compleet verbaasd dat de match al afgelopen was.... Brazilië.

Ik kan natuurlijk ook geen blog schrijven zonder te vertellen over de Braziliaanse vrouwen!

Toen mijn nektapijtje drie weken geleden de nektapijtjes van de New Kids liet verbleken besloot ik maar eens om naar de kapper te gaan. Hier in Brazilië hebben ze de trend om veel te veel werknemers en veel te weinig klanten te hebben. Dus ik kwam binnen in de kapperszaak en het leek wel een scene weggeplukt uit een slechte 'feel good Hollywoodfilm'. Allemaal super enthousiaste zwarte vrouwen met gigantische geblondeerde afros of ander vreemd haar! Al een beetje gênant op zich, maar het werd pas echt gênant toen ze allemaal rond mij stonden terwijl mijn haar geknipt werd en niet konden zwijgen over de kleur van mijn haar en mijn ogen! Wel zeer vriendelijk allemaal en belachelijk goedkoop, het enige goedkope hier in Alphaville, samen met schoenpoetsers dan!  

Omdat alles hier zo duur is ga ik graag naar São Paulo, een stad die trouwens zo lelijk is als de pest! De steden vallen hier totaal niet te vergelijken met de steden in Europa waar schoonheid bewaard wordt! Hier is het een grote verzameling appartementen van dubbel zo hoog als mijn geliefde Boerentoren in Antwerpen. Indrukwekkend dat wel, maar alles geeft hier zo een vervallen indruk. Ik ben vergeten of ik het al verteld heb, maar cafés zijn meestal een garage met wat plastieken stoelen er in. En waar je ook komt zal je overal wel huizen zien staan gemaakt van hout, afval en golfplaten! Zo een dingen doen je beseffen dat je hier echt nog wel in een derdewereld land woont! De stank van de meest vervuilde rivier van Zuid-Amerika doet er ook niet veel goed aan.

Maar toch ondanks al deze dingen ben ik stilaan verliefd aan het worden op deze stad, de sfeer die er hangt op straat, de mensen die vriendelijk zijn buiten proportie! De aangenaamheid van sommige wijken om in te wandelen, de prachtige en gigantische parken! De honderden nachtclubs die São Paulo heeft! Ik kan begrijpen dat lang niet iedereen deze stad zou kunnen appreciëren, vooral wegens de gigantische armoede en lelijkheid, maar ik heb mijn hartje er al aan verloren!

Het blijft wel redelijk gevaarlijk, vorige week was er dan ook een bankoverval 200 meter van mijn huis!

Echt eentje uit de films! En het busje van een andere Afs-student is hier ook al overvallen en alles was gestolen. Dus ik moet er rekening mee houden dat ik niet meer in het veilige Antwerpen zit! Maar zo lang ik niet met horloges, I-Pod of Gsm op straat loop, zijn er niet al te veel problemen.

Twee weken geleden moest ik ook afscheid nemen van João, onze buur en de beste vriend van Gustavo. Hij was ondertussen ook één van mijn beste Braziliaanse vrienden geworden, Maar hij was al de tweede die naar Duitsland vertrok om daar te gaan studeren. Maar geen probleem! Dat wordt volgend jaar een matchke van Bayern München meepikken daar en een keer te zien hoe Oktoberfest er aan toe gaat!

Hij gaf een homeparty om dag te zeggen. In België hebben we de geweldige dijkel en de flesser, waar ze hier trouwens nog elke keer van onder de indruk zijn! Maar hier vinden ze het leuk om de alcohol in je mond in brand te steken en dan door te slikken! Ik heb het ook eens geprobeerd, redelijk tot zeer hard gefaald aangezien je je mond moet sluiten en dan schudden. Maar ik was natuurlijk vergeten mijn mond eerst te sluiten, dus hing ik helemaal vol. Ik zal mij eens taggen in het filmpje op facebook. Dan kan iedereen nog eens goed lachen!

De volgende dag was het dan AFS-weekend in het stadje Americana met alle gringos van de staat São Paulo. Daar al naar toe met een serieuze kater, want ik wilde het in brand steken natuurlijk een paar keer proberen! Maar ik had verwacht dat het weekend zoals in België ging zijn, met semi-leuke activiteiten en 's avonds een "Feestje".... Niet dus, na twee uur op een bus te zitten komen we aan in een klooster waar één vrijwilligster ons staat op te wachten. Ik zag het al aankomen dat ik me steendood ging vervelen en ja hoor, mijn instinct laat me nooit in de steek! Een hele dag naar dezelfde saaie zever luisteren als ik al ettelijke keren in België had gehoord, ik weet ondertussen wel dat ik niemand mag zwanger maken, geen heroïne in mijn aders mag spuiten en niet met vreemde mannen meerijden die een beetje op Dutroux lijken.

Maar de mensen waren super leuk en we hebben er nog het beste van gemaakt! Door 's avonds een beetje muziek te maken en de volgende dag niet aan de activiteit mee te doen en een waterballonnengevecht te houden, niet echt mijn definitie van superpret, maar roeien met de riemen die je hebt zou ik zo zeggen!

Voor de rest heb ik altijd wel iets te doen, zoals op zondag naar de Spaanse mis gaan in plaats van de Portugese. Vooral omdat de Spaanse maar een halfuurtje duurt en de Portugese een uur en een half! Dat houd ik echt niet vol, vooral niet dat constant rechtstaan en terug gaan zitten. Dat is echt dikke miserie! Het enige probleem is dat ik totaal niets versta van die Spaanse mis, zelfs nog minder dan van de Portugese, maar het is of een half uurtje in het rond staren of een uur een half proberen niet te sterven van verveling, dan is de keuze snel gemaakt voor mij!

Om af te sluiten ga ik nog twee verhaaltjes vertellen en lekker lang, want tegen de tijd dat ik de volgende blog schrijf ben ik waarschijnlijk al zo goed als terug in België mijzelf kennende.

Ik ben vorige week op een vrije woensdag samen met Christina en Céline als vrijwilliger gaan helpen in een favela   -eigenlijk moet je comunidade zeggen-  om daar met de kindjes te spelen, ze te wegen en te zien of alles goed met hen ging. Het was waarschijnlijk de meest memorabele ervaring die ik tot nu toe in Brazilië meegemaakt heb. Met een klein hartje ging ik samen met de gastmoeder van Céline, Christina, Céline en een vrijwilligster de kleine straatjes van een favela in het noorden van São Paulo in.

Ik had ze al van buitenaf gezien, want São Paulo is vergeven van de favelas. Als ik vanuit Alphaville de snelweg oversteek dan zit ik in één, redelijk absurd omdat in Alphaville alleen rijke mensen wonen. Maar ze hebben mij uitgelegd dat daar de plaats is waar de meiden en de tuiniers van de huizen hier wonen.

Wat ik daar zag had ik me nooit op voorhand kunnen inbeelden. Overal vuilnis, zelfgebouwde kramikkelige huizen en kleine gore straatjes die super steil naar boven liepen omdat de favelas meestal op een heuvel of berg gebouwd worden. Het eerste gezin waar we "binnen" gingen had één ruimte om in te wonen en sliep met zes in één bed. Toen de vrijwilligster de mama des huizes vertelde dat wij buitenlanders waren die kwamen helpen, werden we zo goed als de grond ingestaard. Ik kon haar langs de ene kant wel begrijpen, want wat kwamen rijke westerlingen uit Europa zich bemoeien met haar zaken en een beetje de heilige komen uithangen in haar huis. 

Maar haar gedacht veranderde snel toen ze zag hoe graag haar kinderen ons hadden en hoe gelukkig we ze konden maken, al was het maar voor één dag. 

Hulp is hier trouwens zo nodig! Het kindersterftecijfer in de favelas liep zo hoog op dat er iets aan gedaan moest worden en met organisaties zoals degene waarmee ik werkte is dat cijfer al serieus gedaald. De opdracht is redelijk simpel, veel van de kinderen hier worden verwaarloosd en krijgen geen eten. Dus onze taak was, de kindjes wegen en zien of ze een positieve evolutie maakten tegenover de vorige keer. Zo niet, ze vol eten en drank steken en met de ouders proberen te praten en een oplossing voor het probleem vinden! Mijn taak was vooral de kinderen bezighouden tussen het wegen en het eten door! Het was 'Dia das Crianças', dus er waren balonnen, waarmee ik nu honden, zwaarden, kronen en hartjes mee kan maken!! Tekenpapier, ballen, groepsgezelschapsspelen en genoeg snoep en frisdrank om een lange Belgische winter mee door te komen. Alles vond plaats in de plaatselijke kerk en de vreemde blikken van in het begin van de dag veranderden stilaan in dankbaarheid.

Kinderen die op het einde van de dag wanneer je ze naar huis hebt gebracht hun "deur" sluiten zodat je niet meer buitenkan, veroveren toch wel echt u hartje! Vooral omdat ze in zo een miserie leven. Ik had nooit gedacht dat ik me voor vrijwilligerswerk zou opgeven, want normaal ben ik niet zo.

Maar na die dag twijfelde ik geen seconde meer, ik voelde me zelfs een beetje schuldig omdat ik in Alphaville woon! Maar vanaf nu dus elke maand zeker één keertje mij inzetten voor de Braziliaanse gemeenschap!

Om mee te eindigen nog een totaal ander verhaal, onze klas was geselecteerd om mee te doen aan 'Ultimo Passageiro' een tv programma waar je een reis naar Cancun mee kan winnen als je de opdrachten wint tegen de andere school! Wanneer de producenten naar onze school kwamen maakte ik hen zeer duidelijk dat ik niets wilde doen, aangezien het grootste deel van het programma een quiz is. 'Não quero fazer nada!!!' Daar aangekomen moesten we ons klaarmaken, maar dan besef je pas hoe een valse wereld televisie is! Ik zat in het publiek van mijn school aangezien ik reserve was. Eerst moesten we een paar keer opnieuw ons enthousiasme opnemen omdat de publiek opjutter het nooit goed genoeg vond! Vervolgens moesten we reclame maken voor een plaatselijke frisdrank  en luid 'Guarana; Energia que contagia!' roepen en allemaal tegelijk van ons blikje drinken. Ik voelde mij als een complete debiel, want alles was zo extreem fake! Maar ik was al blij dat ik geen opdrachten moest doen zoals de opdracht met de geweldige naam 'Disco baby'.

Natuurlijk keerde het lot zich tegen mij, onze teamkapitein werd gediskwalificeerd omdat hij al drie keer in de microfoon 'filho de puta' had geroepen en de producenten dit natuurlijk konden horen. Dus een medewerker van de show naar het publiek, "wie is de reserve van Colégio Alphacastello". Met een diepe zucht en lang gerekte "fuuuuuuuuuuuuuuuuuuuck" ging ik het t-shirt aandoen waar mijn naam op stond en sloot vanachter in de rij aan om mijn quizvraag te beantwoorden. Gelukkig was de tijd op voor ik aan de beurt was maar het was toch even stressen! Ik ga in ieder geval op nationale Braziliaanse Tv verschijnen!

Uiteindelijk is het de bedoeling van het spel om de juiste sleutel te kiezen die je bus zal starten en met die bus zou je dan naar Cancun gaan. Ons team was aan het winnen en had maar twee sleutels om uit te kiezen terwijl de andere teams er nog respectievelijk zeven en negen hadden. Wij kozen natuurlijk de verkeerde en het team met nog zeven sleutels won!  Heel mijn klas gigantisch depressief, het enige wat hen nog een beetje opvrolijkte was dat iemand van het andere team van zijn stokje ging! Dus een gezamelijke 'viadoooo' was hier wel op zijn plaats. Het Portugese equivalent van 'Strandjeaneeeet'.

Erna zouden we met de hele klas iets gaan doen, maar de helft was te depressief en besloot naar huis te gaan! Ik zou sowieso niet op de reis meegekund hebben, want die is pas volgend jaar! Dus ik maakte mij er niet al te druk over. Maar ik heb al veel te veel geschreven, hopelijk dat er iemand blijft lezen tot het einde! Ik vertrek nu ook in mijn geleend 'Sergio K' hemdje naar een discotheek in São Paulo! Dus folks, Tchau e até logo!! xxxxx

Na een maand.

Half twee 's namiddags op een maandag, iedereen en alles ligt dus te slapen, buiten ik! Ze vinden het hier vreemd, maar ze moeten mij maar vergeven dat ik moeilijk kan slapen als het 35 graden is en ik juist de hele schooldag doorgeslapen heb! Dus werd het tijd dat ik nog eens iets schreef!
Ik woon hier nu een maand en het nieuwe is er zowat vanaf, niet slecht bedoeld, maar ik  begin gewoon te wennen aan mijn nieuwe leefsituatie! Maar dat geldt alleen voor mij denk ik, want de mensen hier behandelen mij alsof ze nog nooit een buitenlander gezien hebben. Je kan er uitzien als Van Rompuy en toch nog succes hebben bij vrouwen van alle leeftijden, zolang je maar uit het buitenland komt! In België zou ik het niet meemaken, maar hier is het wel grappig wanneer er een schoolbus vol 14-jarige meisjes langs rijdt en ze het allemaal niet kunnen laten om een beetje achter mij te roepen, te knipogen en kushandjes te werpen. Geestig, maar ook een beetje verontrustend...
Om toch ook nog eens iets over school te vertellen, het waren examens de voorbije week. Maar examens zou ik het niet noemen, groepswerkje is een betere naam. Dus over het examen, ik heb gemakkelijke testen gehad in België, maar dit ging er over! Het grootste deel van het examen was de tekens van euro, dollar en pond herkennen en een andere vraag was waarvoor we Microsoft Word gebruiken. Dus ik heb me voorgenomen om dit jaar geen boek open te doen.
Vorige week vrijdag had ik afgesproken met een Duitse Afs-studente en we zouden iets gaan eten in 'The Mall'. Ze woont een 45 minuten van hier, maar daar geraken was een hele opgave. Als er iets niet deftig werkt in Brazilië dan is het wel openbaar vervoer. Toen ik aankwam aan de bushalte zag ik dat er geen uren waren voor de bus. Dus ik en de zeven duizend andere mensen die op de bus stonden te wachten hadden geen flauw idee wanneer ze zou komen. Na 20 minuten wachten stond ze daar dan, maar de chauffeur had duidelijk nog geen zin om te vertrekken en ging eerst op zijn gemak een sigaretje roken. Vreemd!!
De snelwegen zijn hier ook lachen, meestal sta je gewoon 3 uur in de file voor een tochtje van 5 kilometer en aangezien ze hier ooit besloten hebben om de snelweg door de stad te laten gaan in plaats van er rond maakt het al helemaal miserie. Het is hier ook niet vreemd om wandelaars en fietsers op de snelweg te zien. Geen idee of het legaal is, maar ziet er in ieder geval gevaarlijk uit!! Dus om terug te komen op mijn verhaal, aangekomen in Santana (bij de Duitse Afs-Studente) werd ik geconfronteerd met een heel ander wereldje als mijn  Alphaville. Hier kan je in een gouden pak rondlopen met een zwaailicht op je hoofd en een bord met: 'Ik heb 1 miljoen Reias, beroof mij'. Niemand zou zelfs kijken. Wat een verschil met Santana! Ik kom nog maar uit de bus gestapt, zie ik aan de overkant een groepje zwervers een vuurtje maken op de stoep. Één daarvan kwam op mij afgestapt om geld te vragen, maar de geur die ik toen rook was waarschijnlijk de ranzigste die ik ooit geroken heb! Hij stak ook een hand naar mij uit dat eruit zag alsof het al drie dagen in zijn poep zat en hij het er nu pas uithaalde. Neem het van mij aan, op zo'n momenten is snelwandelen een grote plus! Leuke dag gehad verder, en uiteindelijk blijven slapen omdat het al donker was en volgens haar vader geen goed idee was om te wachten op de bus tussen de zwervers en lugubere personen daar. De familie vond het dan ook een goed plan om de hele nacht films te zien, ik viel natuurlijk los in de pit om twee uur 's nachts toen Rapunzel werd opgezet. Gelukkig maar, want om vijf uur waren ze nog altijd aan het kijken en toch opstaan om negen uur 's morgens! Het plan voor de volgende dag was dan om naar Parque Vila-Lobos te gaan en daar fietsen te huren. Het was leuk om eens wat groen te zien in de wolkenkrabberzee van São Paulo. Prachtig park, prachtig weer en goed gezelschap! Wat kan een mens meer willen. :)
Zondag was dan weer een van de hoogtepunten uit mijn nog jonge voetballeven! Na het indrukwekkende Arsenal en het verslaan van de ratten op den Bosuil was dit mijn mooiste voetbalmoment. Twee uur rijden naar Santos aan het strand om daar Santos - São Paulo te zien. De match begon om vier uur maar ik was hyperactiever als een duracelkonijn met een serieuze vorm van ADHD. Voor veel van jullie zullen deze namen wel niets betekenen, maar ik zag wereldbekerlegende Rivaldo! En de opkomende sterren in de voetbalwereld: Neymar en Ganso! Het aankomen was wel een minder momentje, op voorhand hadden de mensen waarmee we gingen gezegd dat ik er wel een beetje Europees zou uitzien in vergelijking met de meeste supporters. Was dat even een understatement! Ik voelde mij op dat moment zelfs een beetje albino! Maar no stress, iedereen was super vriendelijk en geïnteresseerd in de gringo die naar het Braziliaanse voetbal kwam kijken. Het stadion was wel een lachertje, het zag eruit alsof het gebouwd was voor Stonehenge. Om een vergelijking te maken. Het stadion van The Great Old (Antwerp) leunt meer aan bij het hypermoderne Camp Nou, terwijl dat van Santos meer iets weg heeft van Auschwitz. Maar de sfeer was geweldig! Alhoewel de meest gebruikte woorden waarschijnlijk wel 'Filho de puta' en 'vaganbundas' (sletten) waren.
Dit weekend gingen Gustavo, joão, Bruna en ik naar de zee! Ik ging te weten komen hoe het was om niet in een ommuurde wijk te wonen! Wishful thinking, natuurlijk was Rivieira de wijk aan zee die ommuurd was en een privéstrand had. Maar soit, het was in ieder geval PRACHTIG!! Ik had veel gehoord over Braziliaanse stranden, maar wauw! Gustavo en ik besloten dan ook om 's morgens vroeg op te staan en een ochtenwandeling over het strand te maken naar de rotsen die volgens hem 3 kilometer verder lagen.
Hij had me al eens meegenomen op een fietstochtje van 10km dat uiteindelijk 20km bleek te zijn, hetzelfde verhaal nu! Zes kilometer later waren we aangekomen aan de rotsen. Zucht.
Guga vertelde me dat er misschien wel Toekanos en Macacos (apen) zaten. Niets gezien, ik was vooral bezig met rondkijken of er nog geen gigantische spin of slang in mijn zwembroek was gekropen, want die zitten er helaas ook! Het was er vooral rustgevend en warm, aangezien het nog maar 10 uur was, was er ook helemaal geen volk. Drie uur na vertrek kwamen we terug aan bij onze strandstoelen. Voeten die half open lagen van het wandelen en lachende Brazilianen die me wisten te vertellen dat het rood van tomaten er maar bleekjes uitziet in vergelijking met mijn rug en gezicht! Guga had hetzelfde, maar door één of andere duistere reden zijn Brazilianen al niet meer rood na een nachtje slapen! Ze vonden het vooral geestig omdat het nu putteke winter is en ik niet weet wat ik ga meemaken in de zomer!
De radiostations moeten trouwens dringend stoppen met aan één stuk door Pitbull, The Black Eyed Peas en Katy Perry te draaien, ze hebben hier duidelijk maar drie buitenlandse artiesten! En allemaal commercielen brol! De lokale muziek is wel geestig, de stijl heet Sertanejo en het is alsof ze een soort mix van Clouseau en Wim Soetaer op je loslaten! Het gaat ook zo goed als altijd over seks. Voor de geïnteresseerden (Michel Télo - Ai se eu te pego of Carlos & Jader - Sou Foda).
Een andere stijl is Funk, de muziek van de favelas. Sluit mij gerust op in een kamer waar alleen maar Frans Bauer gespeeld wordt, zolang ik maar niet naar funk moet luisteren!
Wie gekweld wil worden. (Avassaladores - Sou Foda)
Het dansen op funk is dan wel weer lachen. Alle mannen staan gewoon te dansen terwijl er één of ander meisje een beetje tegen u staat aan te schurken, meestal voorover gebukt. Er zijn slechtere manieren om u avonden door te brengen...
Ik volg nu ook soms samba lessen, maar hark krijgt een nieuwe betekenis als je mij ziet dansen! Er is dus nog veel werk aan de winkel!! Nu is het trouwens Brazilië- Ghana op tv, dus ik laat het hierbij.
Tchau pessoal até-logo!!
Beijos Wannes

Na 3 weken

Het was weer eens een tijdje geleden dat ik nog eens schreef, dus hier ben ik weer!
Eerst en vooral, misschien wel één van de belangrijkste onderdelen van de uitwisseling, school!
Het was dikke miserie! Bloed, zweet en tranen heeft het mij, mijn counselor en de familie Rheingantz gekost om een school te vinden in onze buurt! Zeer frustrerend voor mij trouwens. De eerste school waar we langsgingen zei dat ze er een goed gevoel bij hadden om mij te ontvangen en dat ze zeker geïnteresseerd waren in een Europeaan op hun school! Na drie dagen niets van de school gehoord te hebben besloten we eens zelf te bellen hoe het zat. Blijkbaar mocht ik niet komen en hadden ze ons niet verwittigd. Lekker Braziliaans :)
Doe daar nog eens 3 scholen bij, allemaal hetzelfde verhaal! Voor mij was dat dan ook elke dag vroeg opstaan, - dat noemde ik toen nog vroeg - om naar een school te gaan waar ik geen fluit begreep van wat iedereen tegen mij aan het brabbelen was en gewoon moest glimlachen en knikken.
Uiteindelijk na al die pogingen hadden ze hier een school gevonden, we besloten er eens naartoe te rijden om eens rond te kijken. Na een uur en een kwartier rijden, kwamen we uiteindelijk aan bij een school met exact 12 klasjes (1 voor elk jaar). Het enige dat daar groot was, was een voetbalveld met tribune. Om er even bij te vermelden, het was ook langs drie kanten omringd door favela's, altijd leuk. :)
Super vriendelijke mensen wel, zoals overal hier trouwens! Ze lieten mij ongeveer elk hoekje van hun 15 vierkante meter grote school zien! Eenmaal thuisgekomen vond mijn moeder toch dat het te ver was en kon de zoektocht opnieuw beginnen! Dus maakte mijn counselor, die het ook stilaan beu was denk ik, een afspraak met de assistent van de burgemeester van Barueri mijn gemeente). Daar binnen gekomen zat een enorm figuur in een voetbal t-shirtje. We kwamen binnen, legden mijn situatie uit en na even stil na te denken vroeg hij mij wat mijn favoriete ploeg in Brazilië was. Vreemd vond ik al, maar ik antwoordde zelfzeker Palmeiras! Toen helemaal op zijn Braziliaans ontstond er een discussie tussen ons, aangezien hij een Corinthians supporter was, (grote vijanden, vergelijk het met RAFC - Beerschot). Ik verstond er weer niets van maar Janaina en zijn drie assistentes vertaalden alles netjes voor mij.
Daarna maakte hij één telefoontje en het was in orde, ik was ingeschreven in Colégio Alfacastello.
Dus de dag erna meteen een uniform gaan kopen, ik zie er uit alsof ik recht uit de film New Kids: Turbo ben gestapt, maar het slaapt wel lekker tijdens filosofie, sociologie, geschiedenis,....
De dag erna met een klein hartje naar school, niet goed wetende wat me te wachten stond. Imponerend en onvriendelijk was het alleszins niet! Ik kwam binnen, kreeg meteen een dikke smakkerd van de leerkracht en iedereen was plotseling mijn beste vriend in die klas! Dus complete shock, want elke leerkracht heeft hier de gewoonte om in het begin de hele klas af te gaan, iedereen knuffels en kussen te geven en te vragen hoe het verder in het leven gaat. Aangezien ze ook altijd een kwartier te laat binnen komen kan je je voorstellen dat er niet veel les meer overblijft! Als je dat al les kan noemen, tijdens mijn eerste les chemie probeerde iemand mij te leren shuffelen, duidelijk geen talent! Tijdens de overige lessen is iedereen altijd aan het zingen, dansen, roepen, rondlopen, vechten, naar buiten gaan, i-pod aan het luisteren, op zijn laptop facebook aan het checken of een filmpje aan het kijken. Alles kan en alles mag! Zolang de leerkracht zijn ding maar kan vertellen voor degenen die willen luisteren! Lukt meestal niet, maar soit! Ik amuseer mij er en dat is het belangrijkste!
Het enige wat ze hier echt moeten leren is later beginnen. De schoolbuschauffeur zei op mijn eerste dag doodleuk dat hij elke dag om 6.00 's morgens aan mijn deur zou staan! Nog maar weinig momenten in mijn leven gehad dat ik zo down was als wanneer ik dat hoorde. Elke dag om 5.30 opstaan is hel! Gelukkige heb ik veel sociologie, filosofie en een pyjama uniform!
De schoolbus op zich is wel lachen, zitten veel mannetjes op van 10 jaar die vanaf ze uit hun huis zijn en in de bus zitten kilo's snoep in hun gezicht steken en luidkeels mee proberen te zingen met Justin Bieber! Totaal onverstaanbaar! Heel geestig dat alle Brazilianen proberen mee te zingen met engelse liedjes! Vandaag was 'I just wanna make you sweat' van Snoop Dogg dan ook ' I joest nanna mejka yioe sweisch!
Ik krijg er ook pakken Belgische chocolade van meisjes die op andere scholen zitten en wordt gratis samba lessen aangeboden!! En vanavond naar een verjaardagsfeestje van iemand die ik vandaag in de bus heb leren kennen! Nog even terzijde, leuke post van iemand uit mijn klas: 'Caio Ribeiro Oliveira:

Hoje joguei bola com o Messi da Belgica! Vertaald, vandaag speelde ik voetbal met de Messi van België! Ik hou van de mensen hier, de middagdutjes, meestal ook het eten (buiten iets ranzig dat lijkt op houtzaagsel en er ook naar smaakt!) Morgen trouwens voor de eerste keer naar een echte Discotheek. Duur maar zeker de moeite waard zeggen ze! Het is trouwens open bar, grote vergissing om dan een Belg binnen te laten, ik krijg mijn geld er wel dubbel en dik uit!!!

Beijos Wannes

Ondertussen in Brazilië

Het is nu een paar dagen geleden dat ik voor de laatste keer iets geschreven heb en ondertussen is er weer veel gebeurd! Ik begin op dit moment echt de verschillen met Europa te zien, Greg en ik waren naar een winkelcentrum gegaan om een spelletje te kopen en hij zei dat hij het er wel kon vinden voor 10 euro. Ik geloofde er niets van maar in het midden van de mall was er een winkel waar ze enkel illegaal gekopiëerde spullen verkochten. Zonder problemen duidelijk want de politie liep er langs zonder er iets aan te doen.
Een plaatselijke sportleraar vroeg Guiga, Greg en mij ook een paar dagen geleden of we geen Alphaville Residençia zero ploegje wilde maken. Wij waren akkoord en waren deze zaterdag dus plotseling onderweg met 9 jongens van mijn ommuurde wijk om een wedstrijd te spelen tegen een lokale voetbalploeg uit de wijk Osascu (Villa Izabella). We hadden nog twee spelers nodig en die vonden we dan ook in de buurt van het veld, ze waren enorm verschillend van de mannen waar ik mee op stap was aangezien ze uit een plaatselijke favela kwamen. Moest je het niet weten, het verschil tussen rijk en arm is hier enorm zichtbaar. Tot nu toe heb ik het gevoel dat iedereen hier oftewel heel rijk of heel arm is, de middenklasse moet ik nog leren kennen. Maar dit allemaal terzijde! We speelden geweldig slecht op een slecht veld (zonder gras) met een slechte bal terwijl het 30 graden was. Dus niet echt mijn favoriete match. Ze hadden mij dan ook in de spits gezet zodat ik zo weinig mogelijk kon verknoeien. Het werd dan ook 2-2 zonder goals van de Gringo hier.
Fietsen hier is ook een hele opgave. Guga ging me eens meenemen voor een tochtje van 10 km....
20 kilometer later en ongeveer elke 700 miljoen bergen later lag ik afgepeigerd in mijn bed, duidelijk niet waarvoor ik getekend had toen Guga me vroeg of ik met hem wilde meegaan voor een fietstochtje.
Vandaag heb ik dan ook de andere afsers leren kennen in Sao Paulo. In een park waar iedereen stond te dansen voor spiegels.  Het is hier dan ook toegelaten om overdreven sportief te zijn, overal in de parken en soms langs de straten staan optrekstaven (De echte naam ontglipt me even!), banken waarop iedereen aan het pompen is en allemaal verschillende dingen voor mensen die geen fitness kunnen betalen! Zoals ik dus. :) Ik heb mijn leven dan ook al serieus gebeterd! Elke dag sport: voetbal, lopen, fitness (in het park :p)of fietsen. Noem het maar op! Nu nog hopen dat ik zo snel mogelijk naar school kan, dan zit alles dik snor!